Gisteravond was er een stille tocht voor Niels. Het jeugdvriendje van mijn zoon die maar 18 jaar mocht worden. Een maand lang werd Niels vermist en werd met man, macht, speurhonden en helikopters naar hem gezocht. Ook Niels zijn vrienden zochten mee: nachtenlang struinden ze langs de uiterwaarden van de Lek op zoek naar een spoor of teken van leven van hun dierbare vriend. Trouw en onvermoeibaar.Hopend op het beste, maar vrezend voor het ergste. Twee dagen voor kerst werd Niels levenloos in de rivier gevonden.
Wat is er nou precies gebeurd? In de landelijke media wordt gesproken over een autistische jongen die van huis weg liep. Punt. Einde verhaal. Maar Niels was veel meer dan dat. Ik leerde hem kennen als kleutertje van twee. Een lief blond jongetje met mooie blauwe ogen die door de gemeenschappelijke achtertuin dartelde. En in de zandbak vriendschap sloot met mijn zoon. Ik zag Niels opgroeien tot een intelligente, fijnbesnaarde jongen die diep en gewetensvol over het leven nadacht. En een intense liefde had voor dieren en de natuur. Iemand om in je hart te sluiten.
Maar ook iemand om je zorgen over te maken. Als je zo zachtmoedig bent en zulke diepe gronden hebt is het lastig om je staande te houden in deze prestatiegerichte en egocentrische maatschappij. Gelukkig had Niels een liefdevol en warm thuis met geweldige ouders en een fijne broer en zus. Een warm nest waar de vrienden van Niels, waaronder mijn zoon, kind aan huis waren.
En toch ging het mis. En niet alleen bij Niels. Afgelopen jaren heb ik meerdere kinderen zoals hij zien breken. Toen de overzichtelijkheid en veiligheid van de basisschool plaats maakt voor de chaotische bijenkorf die middelbare school heet. Waar aanpassen de norm is en zachtmoedige zielen vreemde eenden in de bijt zijn. Omdat ze zich zorgen maken over hoe we omgaan met elkaar, de dieren en de natuur. En ze diep van binnen een weigering en/of onvermogen hebben om zich aan de standaard van onverschilligheid en oppervlakkigheid aan te passen.
School is voor zulke kinderen een plek waar ze moeten zien te overleven. Een survival of the fittest. Als dan ook nog eens de prestatiedruk opgevoerd wordt, kan de druk op hun systeem door alle stress te hoog worden. En kunnen vroeg of laat de stoppen doorslaan. Als er kortsluiting ontstaat komen de etiketjes en protocollen tevoorschijn. Dan is je kind ineens autistisch, depressief of psychotisch. En dan is het niet een falen van het systeem dat het kind niet aan boord kon houden, maar ligt het aan het kind. En denken ouders vervolgens dat er iets mis met hen is omdat ze nooit eerder in de gaten hadden dat hun kind zo was. Cirkeltje rond. Of toch niet?
Ik denk dat kinderen als Niels een signaal zijn. Het zijn de lakmoestesten van de maatschappij. Het verborgen geweten. Deze kinderen hebben bescherming nodig vóórdat het mis gaat. Niet achteraf, als ze met terugwerkende kracht een psychiatrisch etiketje opgeplakt krijgen nadat er kortsluiting is ontstaan. Een label dat de lading bovendien zelden dekt. De behandeling die volgt slaat de plank dan ook vaak geheel of gedeeltelijk mis, waardoor deze hoogbewuste, intuïtieve kinderen alleen nog maar verder breken.
Dat deze kinderen niet bestand zijn tegen de druk en ruwheid van het bestaan is niet abnormaal. Sterker nog, dat wij kunnen functioneren in deze keiharde egocentrische maatschappij waar geld belangrijker is dan schoonheid, goedheid en waarheid is eigenlijk abnormaal. In het gezelschap van gekken is de wijze de gek.
Ik pleit dan ook voor een nieuw hokje. Een hokje met bijbehorende protocollen en diagnostische tools die nodig zijn om dit soort kinderen aan boord te houden.Dat bescherming biedt voordat het mis gaat.Deze kinderen zijn bewuster, ontvankelijker, intuïtiever en gewetensvoller. Om ze passend te krijgen langs de maatschappelijke meetlat moet je ze breken, hun wijsheid dempen, hun licht doven. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Nu was het Niels. Maar het had ook mijn kind kunnen zijn. Of jouw buurjongen, neefje of het vriendje van jouw zoon. Met het overlijden van Niels is de wereld niet zomaar een weggelopen autistische jongen armer. Maar een mooi mens die veel voor de wereld had kunnen betekenen…..
Rust zacht lieve Niels.
Oproep van de ouders van Niels:
Niels was een grote natuurliefhebber. Hij maakte zich vaak zorgen over het behoud en de bescherming van de dieren- en plantenwereld. Als u in zijn geest iets wilt bijdragen ter bescherming van deze waarden bent u van harte uitgenodigd om een donatie te doen aan het Wereld Natuur Fonds (WNF).
Rekeningnummer is NL31 RABO 030 0000 030, t.n.v. Wereld Natuur Fonds te Zeist,
onder vermelding van ‘Nagedachtenis Niels Wienberg’
Een druipneus, dichte holtes en schorre keel, de nachtmerrie van iedere vocalist. Met deze tien tips help je je stem de winter door. En ben bij een griep of verkoudheid snel weer zo fit als een nachtegaaltje.
Gemberthee. Drink iedere dag een paar kopjes gemberthee. Thee gemaakt van verse gemberwortel werkt onder andere slijmoplossend in de keel en longen, is ontstekingsremmend en stimuleert de werking van het afweersysteem.
Vitamine C. Slik vitamine C met bio flavonoïden, zodra je de eerste symptomen van verkoudheid of griep op voelt komen. Als je verkouden of grieperig bent kun je een paar gram per dag gebruiken. Pas als je dunne ontlasting krijgt heb je een overdosis. Zuigtabletten hebben de voorkeur omdat die ook verlichting brengen bij een zere keel.
Vitamine D3. Slik iedere dag vitamine D3. Vitamine D3 activeert het immuunsysteem en zorgt dat het beter in staat is infecties te bestrijden.
Vermijd stress. Langdurige stress zorgt ervoor dat de werking van het immuunsysteem wordt onderdrukt. Zorg bij stress voor voldoende lichaamsbeweging om de adrenaline te verbranden, anders gaat het ‘spoken’ in je lichaam. Maar ook: houd je cellen blij. Je cellen luisteren voortdurend mee met je innerlijke dialoog. Tobben, piekeren en negatieve gemoedstoestanden hebben een negatieve invloed op je immuunsysteem en gezondheid (lees meer).
Neusopener. Doe deze simpele oefening die je neus opent. De neusopener is een hele simpele oefening uit de koker van de Russische arts Buteyko. De oefening werkt als een neusspray: binnen een minuut kun je met deze oefening zelf de slijmvliezen in je neus laten slinken waardoor je weer vrij kunt ademen. Als je neus open is, blijf dan vervolgens door je neus ademen. De neusopener werkt als volgt: adem uit tot je niet meer kunt. Zodra je helemaal uitgeademt hebt, knijp je je neus dicht met je duim en wijsvinger.Houd je neus dicht zolang als je kunt. Zodra je voelt dat je je benauwd gaat voelen ga je ‘ja knikken’ met je hoofd. Laat je neus pas los als je de benauwdheid écht niet meer volhoudt. Adem dan rustig via de neus in; neem vooral geen diepe ademteug door de mond. Blijf daarna via je neus ademen.
Luchtvochtigheid. Houd de luchtvochtigheid op pijl. Zodra de kachels aangaan, wordt de lucht een stuk droger. Hierdoor loop je de kans dat je slijmvliezen enigszins uitdrogen. Uitgedroogde slijmvliezen zijn ontvankelijker voor bacteriën en virusjes. Zet daarom in de winter een luchtbevochtiger in ruimtes waar je veel verblijft zoals de slaapkamer. Een andere ‘vijand’ van je keel is de airco in de auto: laat deze zoveel mogelijk uit.
Vermijd mensenmassa’s na intensief sporten. Na het sporten zijn witte bloedlichaampjes enkele uren minder in staat eventuele virussen af te weren. Je bent dan vatbaarder voor verkoudheid en griep dan normaal. Ga niet intensief sporten vlak voor een optreden. En vermijd mensenmassa’s een paar uur na het sporten.
CBD-olie. De cannabinoïden in CBD-olie hebben ontstekingsremmende en pijnstillende eigenschappen. De olie wordt gemaakt van hennepplanten. Doordat de hoeveelheid THC, de stof in hennep waar je vrolijk van wordt, nihil is heeft het geen hallucinatoire werking. Tegenwoordig is deze olie bij vrijwel ieder drogist en zelfs bol.com te koop. Een paar druppeltjes per dag zijn voldoende. Voor pijnstillende eigenschappen heb je minimaal sterkte 5 nodig.
Straling. De elektromagnetische straling van mobiele telefoons en draadloos internet zorgt voor cellulaire stressreacties en kan de slaap verstoren. Zet daarom ’s nachts je mobiel op vliegtuigstand en de wifi-router uit. Of leg de mobiel minimaal vier meter bij je vandaan indien je bereikbaar dient te blijven (lees meer)
Melkwei. Heb je keelpijn of een keelontsteking? Gorgel dan met melkwei. Hierdoor los je de slijm in je keel op. Ook heeft het een anti-bacteriële werking. De goedkoopste melkwei haal je gewoon bij het Kruidvat.
Natuurlijk zijn er nog véél meer tips. Heb jij nog een gouden tip die hier niet bij staat? Deel deze dan bij de reacties.
Het is belangrijk om gelukkig en blij te zijn. Dat wat wij beschouwen als ´mind´ is niet enkel beperkt is tot onze hersenen. Onze cellen hebben een eigen intelligentie en zijn onderdeel van onze mind. Ze luisteren continu mee en reageren op onze gedachten en gemoedstoestanden. Wil je gezond blijven dan is het belangrijk dat je je cellen bewust aan stuurt. Dat je meester wordt van je eigen universum, van je eigen cellen-volk.
Vroeger dacht ik dat je in verdrietige situaties de hele dag verdrietig moest ZIJN. Je het verdriet als een zware last hoorde mee te zeulen: telkens aan de ongelukkige situatie denkend en het verdriet ervarend. Als ik dan onverwachts blij was voelde ik mij schuldig en dacht ‘O ja, ik ben verdrietig.’
In werkelijkheid duren emoties maar even. Ze komen en gaan, als een golf die uit de zee oprijst, komt aanrollen en over het strand spoelt. Dan zijn er zoute tranen van verdriet, spuit het bloed door je aderen van boosheid of verkramp je van angst. Daarna ebt de golf weer weg en wordt weer één met de zee.
Als het verdriet weg is en de tranen gehuild, waarom dan niet weer blij en gelukkig zijn? En met een glimlach rondlopen. Zelfs al stort de hele wereld om je heen in elkaar? Omdat het niet respectvol zou zijn? Of op zijn minst een beetje gek?
Het is bittere noodzaak om gelukkig en blij te zijn. Ons lichaam bestaat uit 100 miljard kleine leventjes, onze cellen. We zijn niet één persoon, maar een ecosysteem, bestaande uit immens veel kleine intelligente leventjes. Onze cellen luisteren voor onze overleving continu mee zodat ze direct op situaties kunnen reageren. Door onder andere de juiste stofjes aan te maken en het lichaam van energie te voorzien. Als onze cellen ook maar iets slechtere luistervinken waren geweest was de mensheid allang uitgestorven. Dan was de adrenaline om weg te rennen voor die leeuw of tijger nét te laat aangemaakt.
Je cellen reageren op gedachten en gemoedstoestanden: daarmee stuur je je cellen onbewust aan. Wil je gezond blijven of zelfs vitaler worden dan is het belangrijk dat je je cellen bewust aan stuurt. Dat je meester wordt van je eigen universum, van je eigen cellen-volk.
De eerste stap is het nemen van het besluit welke radiozender jouw mind is. Ben je Classic FM, het 24-uur-dramajournaal of de mopperzender?
Waarom is dit belangrijk? Omdat dat wat wij beschouwen als ´mind´ niet enkel beperkt is tot onze hersenen. Onze cellen hebben een eigen intelligentie en zijn onderdeel van onze mind. En hebben invloed op onze gedachten. Het is bijvoorbeeld lastig om helder en blij te zijn als je lichaam ziek is. Daar komen spreekwoorden vandaan als ‘iets op je lever hebben’, ‘gal spuwen’.
En omgekeerd, als jij boos, verdrietig of gefrustreerd bent, bootst jouw volk van cellen jouw houding en gedrag na. Jij schopt tegen een stoel, schreeuwt tegen de hond en smijt de deur te hard dicht: je cellen hebben hun eigen manier om vernielingen aan te richten. Daarom is het essentieel om je cellen gelukkig te laten zijn. Als je dat niet doet, keert het lichaam zich tegen je. Ziekte is het gevolg van een disharmonie in het systeem.
Wil je blije cellen? Stop dan met klagen, zeuren, eindeloos blijven malen over situaties, jezelf opfokken, je zorgen maken en in negatieve stemmingen zwelgen. Het zijn luxes die je jezelf niet kunt veroorloven als je gezond en vitaal wilt zijn.
Moet je dan met een zoetsappige nep smile rond lopen en elke figuurlijke drol overdekken met een suikerlaagje? Nee, ook dat niet. Als rauwe emoties zich aandienen en je overspoelen als een golf ervaar die gevoelens dan. Wegdrukken werkt op zo een moment averechts en zorgt juist voor meer spanning in je systeem omdat de spanning niet ontladen kan worden. Dat is als een golf tegenhouden voordat deze het strand op kan rollen. De golf kan pas weer in de zee tot rust komen als het de beweging af heeft kunnen maken.
Maar nodig negatieve gevoelens niet keer op keer uit door in gedachten situaties te herkauwen, als een hond op een bot. Zorg ervoor dat je cellen weer blij worden als de rauwe emotie weg is. Zet je radiozender op een ander kanaal. Ga lachen, zingen, dansen. Zodat je de dikke deken van negatieve energie en lage vibraties van je afschudt die door de emotie veroorzaakt is. Je cellen luisteren mee en doen de rest….
Gewoon een normale dag. Boodschappen doen bij de supermarkt. De kassière jakkert de boodschappen in een behoorlijk tempo over de scanner. Alsof een trein gehaald moet worden. Ik word er nerveus van als ik intune op de rusteloosheid en bedenk dat ze dat moordtempo 8 uur vol moet houden.
Even mijn bonuskaart zoeken. O verkeerde pincode. Achter mij begint de rij te zuchten en te steunen. Mijn ogen ontmoeten geïrriteerde blikken. Relax mensen….
Onderweg naar huis verlies ik mijn fietsmand met boodschappen precies op de toegangsweg van een rotonde. Getoeter achter mij. Zodra de weg weer vrij is krijg ik een dikke middelvinger toegewuifd. Met een glimlach antwoord ik met mijn vingers is een peace-V-teken. Always keep smiling….
Mijn mailbox. Een mail waar de ergernis vanaf druipt. Van iemand die gisteren, op zondag notabene, een mail heeft gestuurd en nog geen reactie heeft gekregen. En er ook nog twee sms-jes achteraan heeft gestuurd omdat ik niet gelijk op het eerste sms-je reageerde. Get a life….
Telefoon. Een familielid. Zwaar geïrriteerd om dat mijn mobiele telefoon groot deel van de dag op vliegtuigstand staat. Een normaal mens is immers 24/7 bereikbaar. En misschien een half uur niet. Bij mij is het omgekeerd. Omdat ik mijn eigen tijd wil managen. En alles met 100% aandacht wil doen. Ook telefoneren en appen.
Een vriendinnetje van mijn dochter. Diepe zwarte wallen onder haar ogen. Ze heeft voor de zoveelste nacht niet goed geslapen omdat ze wakker wordt van alle bliebjes sinds ze een mobiel heeft. En deze nacht een vriendin via de app liet weten emotioneel in nood te zijn. En ja, echte vrienden staan ook ’s nachts voor je klaar. Duh…
Er is een ware epidemie van stressgerelateerde klachten zoals burn-outs, nerveuze aandoeningen, depressies en slaapklachten. Zelfs onder kinderen. Ik vind het niet zo vreemd. We jakkeren de hele dag door. We hebben 24/7 ongelooflijke haast. En dringen dat tempo ook nog eens aan elkaar op. Waarom? Waarvoor?
Omdat de maatschappij van ons verlangt dat we zijn als een stel drammerige kleuters die in koor het refrein van Queen zingen: I want it all, I want it all, I want it all and I want it NOW. En zo maken we elkaar he-le-maal gek. Met irreële verwachtingen over de hoeveelheid werk die een mens op een dag kan verstouwen. En over het werktempo.
En van elkaar te verwachten altijd en overal bereikbaar te zijn. En zo snel mogelijk te reageren op oproepen per telefoon, mail, app of messenger.
Om aan alle eisen te kunnen voldoen multitasken we de hele dag door. Wat zeer stressvol voor ons brein is. En nee, niet alleen voor mannen, óók voor vrouwen.
Stressmanagement. Het begint erbij dat wij ons levenstempo afstemmen op onszelf. Op wat wij nodig hebben om rustig en gecentreerd te blijven. En de dingen met zorg en aandacht te doen. En niet op een gehaaste opzij opzij opzij manier.
En op onze eigen agenda. Pak de controle terug. Jij wilt het nu? Jammer dan, maar mij komt het pas straks uit. Gewoon even geduld hebben. Er is nog nooit iemand doodgegaan aan wachten.
En nee, we hebben niet pas rust als we alle lijstjes afgewerkt hebben en iedereen tevreden hebben gehouden. Want de lijstjes vullen zich wonderbaarlijk genoeg altijd weer aan. En iedereen tevreden houden is een illusie. Maar stel dat het je wel lukt. Hoe tevreden ben jij dan nog? Heb jij kunnen genieten van de rit, van het leven? Of zat je in een achtbaan en werd je volledig geleefd? Had jij nog aandacht voor de mensen om je heen die belangrijk voor je zijn?
Ik ben in ieder geval gestopt te voldoen aan irreële verwachtingen en het bijhouden van het bizarre tempo. Ik heb mijn innerlijke hamster liefdevol, doch resoluut de deur uit gezet.
En jij kunt twee dingen doen. Je aan mij irriteren, waar vooral jij last van hebt. Ik niet. Of het zien als een uitnodiging om hetzelfde te doen. Laten we gewoon met z’n allen stoppen met doen alsof dat wat niet normaal is normaal is. We zijn toch geen F#$@-king hamsters?
Ingelogd in de virtuele wereld en maar half aanwezig in de echte wereld: we verworden steeds meer tot reactieve, onbewuste, naar het scherm starende zombies. Dit gaat ten koste van onze relaties, creativiteit, inspiratie en de kans onze mogelijkheden in het leven optimaal te benutten. Uitgerekend een Google marketing topman wil ons uit de zombiemode halen. En geeft het advies meer in te loggen in ons inner-net.
Twee politieauto’s scheuren voorbij gevolgd door een imposant laag vliegende politiehelicopter. Twintig rondhangende jongeren blijven rustig op hun mobiel staren en merken de real life aflevering van de politieserie pal voor hun neus amper op. Er zijn namelijk Pokémons gesignaleerd….
De virtuele wereld en de echte wereld raken steeds verder met elkaar verstrengeld. Volgens Gopi Kallayil, marketingtopman bij Google, is onze mobiele telefoon het 97ste orgaan van ons lichaam. Als je het aanraakt reageert het. Als je er tegen spreekt begrijpt het je; soms praat het zelfs terug. Het is een oog dat objecten voor je kan herkennen. En het kan taken veel beter en efficiënter uitvoeren dan wij.
Opmerkelijk is dat Gopi Kallayil zegt dat je ingetuned moet zijn in je eigen inner-net om maximaal profijt te kunnen hebben van alle mogelijkheden die online zijn biedt. We moeten ons niet blind staren op technologie, maar bovenal onze eigen innerlijke technologieën optimaal ontwikkelen en benutten. Dat wil zeggen lichaam, hersenen, mind, bewustzijn en adem. Als we niet ingetuned zijn op ons inner-net is de kans groot dat we worden overweldigd door de hoeveelheid informatie die dagelijks ons leven binnenstroomt. Elk moment van de dag, zonder rekening te houden met onze interesses en levensritmen.
Voor je het weet word je leven beheerst, gedomineerd en gedicteerd door emails, nieuwsberichten, statusupdates en het aangeboden entertainment. En is dat niet wat we nu overal om ons heen zien? In plaats van bewuste en kritische consumenten zijn we steeds vaker slaven van de informatiestroom. En zijn we maar half aanwezig in de echte wereld.
In zijn boek ‘The Internet to the Inner-net’ geeft Gopi Kallayil vijf strategieën om te connecten met ons inner-net. Eén van zijn tips: “Friend yourself. Listen to the tweet of your heartbeat. Pay attention to the status update from your body. And request to that urgent chat request from your brain.” Zodat ingetuned zijn in de virtuele wereld niet ten koste gaat van onze aanwezigheid in de échte wereld. Maar we juist optimaal gebruik kunnen maken van alle online mogelijkheden: zowel voor onze eigen ontwikkeling als die van de mensen om ons heen.
Internet is ontwikkeld om informatie beschikbaar te maken voor iedereen in de wereld. Zodat een boer in Afrika dezelfde mogelijkheden heeft om zich te informeren als een universitair student in Amerika. En iedereen oplossingen kan vinden voor zijn of haar problemen. Informatie is macht en het maakt ons powerful. Althans, dat zouden we kunnen zijn als we bewust omgaan met alle online mogelijkheden.
Maar in plaats daarvan lijken wij steeds meer te transformeren tot reactieve, onbewuste, naar het scherm starende zombies. We doden daarmee onze tijd, gesprekken en creativiteit. En leven ondertussen in de waan dat we juist heel erg connected zijn. Met wie? Met wat? In ieder geval niet met onszelf en de real world.
Elk onbezet moment krijgt onze monkey-mind een tros bananen toegeworpen in de vorm van online prikkels. Even een videootje kijken, langs statusupdates scrollen, een tweet versturen of de mail checken. Verveling kennen we niet meer. En juist verveling is belangrijk voor ons brein: voor creativiteit, inspiratie en heldere gedachten.
In plaats van helemaal in het moment met al onze zintuigen te genieten van die mooie zonsopkomst, wordt deze met camera vastgelegd. We checken gelijk de mobiel zodra onze gesprekspartner even het toneel verlaat. Waardoor we uitloggen uit het veld van informatie van het gesprek: een gemiste kans op diepere inzichten en mooie vragen.
Je hoeft maar om je heen te kijken om te zien dat onze hyper connectiviteit vooral leidt tot een steeds hoger aantal half-aanwezigen. Naar het scherm starende zombies. En de vraag is of we dat willen zijn……
Zingen is niet alleen iets van je stembanden; ook je lijf is belangrijk. Je lichaam is je instrument en dat moet in goede conditie zijn. Je hebt een fit en vitaal lichaam nodig om alles uit je stem te kunnen halen, volume te maken en goed te kunnen uithalen. Denk aan het lijf van Pink in deze videoclip: aan die kracht, souplesse en uithoudingsvermogen.
Ook je organen spelen een belangrijke rol. Als je lever of milt bijvoorbeeld slechter functioneren hebben, mis je de energie in je stem. Ook je klankkleur wordt minder helder. Dat is ook de reden dat je vaak aan eens stem kunt horen of iemand van oudere leeftijd is: als de orgaankracht minder wordt, klinkt de stem minder energiek en helder en vaak komt er een kraakje in.
Als je zingen echt serieus neemt en je de houdbaarheidsdatum van je stem wilt vergroten, moet je dezelfde discipline in acht nemen als topsporters. Zowel qua beweging als leef- en eetgewoonten. Daarmee voorkom je dat je rond je veertigste alle nummers een stuk lager moet zingen en je bepaalde uithalen niet meer kunt.
Hou je niet van sporten of is het te zwaar voor je? Geen nood. Yoga werkt perfect. Met Yoga kun je de benodigde spierkracht en uithoudingsvermogen opbouwen. Yoga heeft trouwens nog een voordeel. De yogi Vivekananda (1863-1902) schreef: ” Zodanig is de kracht van yoga dat zelfs heel weinig ervan veel voordeel geeft […]. Een gezond uiterlijk zal één van de eerste tekenen zijn en een mooie stem. Gebreken in de stem zullen veranderen”.
Charlie Chaplin schreef onderstaand gedicht op de dag dat hij 70 jaar werd. Charlie Chaplin (1889 – 1977) was vooral bekend van zijn personage in stomme films. In zijn tijd was hij één van de beroemdste filmsterren ter wereld.
“Toen ik van mezelf begon te houden, zag ik in dat mijn onrust en emotioneel lijden signalen zijn, dat ik niet leef in harmonie met mezelf. Nu weet ik: dat is AUTHENTICITEIT.
Toen ik van mezelf begon te houden, begreep ik hoeveel ik iemand kan kwetsen als ik plotseling verlangens opdring zelfs als ik wist dat de tijd er niet rijp voor was en de ander er niet klaar voor was zelfs als ík die ander was. Nu weet ik: dat is RESPECT.
Toen ik van mezelf begon te houden, verlangde ik niet langer naar een ander leven en zag ik dat alles in de wereld om me heen een uitnodiging is om me te ontwikkelen. Nu weet ik: dat is GROEI.
Toen ik van mezelf begon te houden, begreep ik dat ik altijd op het juiste moment op de juiste plek ben en dat alles gebeurt op precies het juiste moment. Ik kan dus rustig zijn. Nu weet ik: dat is ZELFVERTROUWEN.
Toen ik van mezelf begon te houden, stopte ik om elke minuut te vullen en plannen voor de toekomst te maken. Nu doe ik alleen dat waar ik blij van word waar ik van houd en wat mijn hart laat zingen op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo. Nu weet ik: dat is EENVOUD.
Toen ik van mezelf begon te houden, heb ik me bevrijd van alles wat niet goed voor me was: voeding, mensen, spullen, situaties en alles wat aan me trok, wat me weg leidde van mezelf. Eerst noemde ik het ‘gezond egoïsme’. Nu weet ik: dat is LIEFDE VOOR JEZELF.
Toen ik van mezelf begon te houden stopte ik met steeds mijn gelijk willen halen en sindsdien merk ik steeds vaker dat niets zwart of wit is. Nu weet ik: dat is BESCHEIDENHEID.
Toen ik van mezelf begon te houden wilde ik niet langer in het verleden leven en me geen zorgen meer maken over de toekomst. Nu leef ik alleen in het moment in het hier en nu, waarin alles gebeurt. En ik noem dat: ZIJN.
Toen ik van mezelf begon te houden zag ik in dat mijn gedachten met me aan de haal kunnen gaan en me een naar gevoel kunnen geven. Maar toen ik mijn hart liet spreken, werd mijn geest een waardevolle bondgenoot. Nu noem ik deze verbinding: de WIJSHEID VAN HET HART.
Wanneer we van onszelf gaan houden hoeven we niet langer bang te zijn voor confrontaties met onszelf of met anderen. Zelfs sterren botsen weleens en daaruit worden weer nieuwe werelden geboren. Nu weet ik: dat is LEVEN!”
Als we onze maskers afzetten en ons openen. En écht in contact komen met onszelf en de ander. Van hart tot hart. Ziel tot ziel. Kwetsbaar en toch speels…. Daarover gaat één van de mooiste teksten die ik ken: De Uitnodiging van Oriah Mountain Dreamer.
Het interesseert me niet
wat voor werk je hebt.
Ik wil weten
wat je verlangens zijn
en of je durft te dromen
je harts’ verlangen te ontmoeten
Het interesseert me niet
hoe oud je bent.
Ik wil weten
of je het risico wil nemen
voor gek te staan
voor liefde
voor je dromen
voor het avontuur van levend te zijn
Het interesseert me niet
welke planeten je maan kruisen
Ik wil weten
of je
de kern van je eigen verdriet
hebt aangeraakt
of je bent geopend
door het verraad van het leven
of dat je bent verschrompeld en afgesloten
uit angst voor nog meer pijn
Ik wil weten
of je kunt zijn met pijn
de mijne of de jouwe
zonder proberen die te verbergen,
te verdoezelen
of te verhelpen
Ik wil weten
of je met vreugde kunt zijn
de mijne of de jouwe
of je kunt dansen met wildheid
en je door de extase laten vullen
tot in je vingers en tenen
zonder ons te waarschuwen
voorzichtig te zijn
realistisch te zijn
te denken aan de beperkingen
van mens-zijn
Het interesseert me niet
of het verhaal dat je me vertelt
waar is
Ik wil weten
of je een ander kunt teleurstellen
om eerlijk te zijn naar jezelf.
Of je de beschuldiging van verraad
kunt verdragen
en niet je eigen ziel te verraden.
Of je trouweloos kunt zijn
en daarom betrouwbaar.
Ik wil weten of je Schoonheid kunt zien
zelfs wanneer die niet even mooi is
iedere dag.
En of je je eigen leven kunt verrijken
vanuit diens aanwezigheid.
Ik wil weten
of je met mislukkingen kunt leven,
de mijne of de jouwe
en je nog steeds aan de rand van het meer staat
en roept naar de zilver gloed van de volle maan,
“Ja.”
Het interesseert me niet
te weten waar je woont
of hoeveel geld je hebt.
Ik wil weten of je kunt opstaan
na een nacht van verdriet en wanhoop,
vermoeid en gekwetst tot op het bot,
en doen wat gedaan moet worden
om de kinderen te voeden.
Het interesseert me niet
wie je kent
of hoe het gekomen is dat je hier bent.
Ik wil weten of je zult staan
midden in het vuur
met mij
en niet terugdeinst.
Het interesseert me niet
waar of wat of met wie
je hebt gestudeerd.
Ik wil weten
wat jou overeind houdt
van binnenuit
wanneer al het andere wegvalt.
Ik wil weten
of je alleen kunt zijn
met jezelf
en of je werkelijk waardeert
wat je gezelschap houdt
in de lege momenten.
Meer energie nodig? Als je meebeweegt met de energieën van de dag doe je de juiste dingen op het juiste moment, zoals rust houden als het qua energie eb is en actief zijn als het qua energie vloed is. De Ayurveda heeft de ritmes van de energieën in kaart gebracht en vertaald naar een praktisch leefadvies.
“ U heeft een verkeerd leefritme” zei de Ayurvedisch arts. De vriendelijke Indiase arts van middelbare leeftijd voelde twee minuten aan mijn pols voordat hij deze conclusie met een ernstig in zijn gezicht uitsprak. Hij keek mij doordringend aan en ik stamelde verbaasd: “Een verkeerd leefritme? Volgens mij heb ik juist een heel normáál leefritme. Ik schetste mijn oer Hollandse leefpatroon: om half acht opstaan, om twaalf uur lunchen, tussen zes en half 7 de warme maaltijd en om een uurtje of elf weer naar bed.
Natuurlijke ritmes
De arts schudde ontkennend zijn hoofd: “Het Westerse leefritme houdt weinig rekening met de natuurlijke ritmes van de dag, met de energieën die van invloed zijn op lichaam en geest.” Hij pakte pen en papier en schreef een alternatief leefpatroon op: om 6 uur ’s morgens opstaan, om 1 uur ‘s middags warm eten en daarna een middagslaapje doen. Om 6 uur ‘s avonds weer warm eten en vóór de klok van tien uur in bed liggen. Terwijl ik naar het schema keek werkten mijn hersenen op volle toeren. Een middagslaapje valt als ZZP’er nog wel te regelen, evenals 2 x per dag warm eten. Maar om zes uur opstaan…. De arts herkaderde mijn probleem door te stellen dat vroeg opstaan meestal niet het probleem is maar op tijd naar bed gaan.
Levensritme
Het levensritme dat de arts aanraadde komt uit de Ayurveda, een Indiaase geneeswijze die haar wortels heeft in de meer dan drieduizend jaar oude Vedische traditie. Toch is het leefpatroon meer universeel te noemen dan Indiaas. Nog niet zo lang geleden leefden Nederlanders volgens dit ritme. Zoals de ouders van mijn eerste vriendje die een fruitteeltbedrijf hadden en waar tussen de middag pannen met dampende aardappels, sperziebonen en een lap vlees op tafel kwamen. Ook in zuidelijke Europese landen is een warme middagmaaltijd en daarna een siësta heel gebruikelijk.
Met de wind mee
Dat lichaam en geest makkelijker in balans blijven als je met de natuurlijke ritmes mee leeft is logisch. Met de wind meefietsen kost ook minder energie dan tegen de wind in fietsen. Als je meebeweegt met de energieën doe je de juiste dingen op het juiste moment. Rust houden als het qua energie eb is en actief zijn als het qua energie vloed is. Ebben als het vloed is en vloeden als het eb is is niet alleen heel frustrerend, maar kost ook bakken met energie. Helemaal voor mensen met een energie-issue: die een gebrek aan energie hebben en daardoor moeilijk vooruit te branden zijn. Of juist een overschot aan energie hebben en daardoor moeilijk tot rust komen.
Dosha
De vedische traditie heeft het over dosha’s: dit zijn de energieën van de schepping zelf, levensenergieën die van invloed zijn op ons lichaam en geest. Er zijn drie dosha’s: vata, pitta, kapha die ieder hun eigen kwaliteiten hebben. Elk moment van de dag is één van de dosha’s dominant.
Vata: 02.00 – 06.00 uur en 14.00 – 18.00 uur
Kapha: 06.00 – 10.00 uur en 18.00 – 22.00 uur
Pitta: 10.00 – 14.00 uur en 22.00 – 02.00 uur
Vata
Vata is impulskracht. De elementen van vata zijn lucht en ether. Vata-energie is beweeglijk, veranderlijk, snel en verfijnd. In vata-tijd overheerst helderheid en is de mentale alertheid hoog. Het is de beste tijd om te studeren omdat je je makkelijk kunt concentreren en nieuwe dingen het snelst leert. Het is ook de perfecte tijd voor creativiteit en brainstormen. Als je moeite hebt met opstaan, dan is het aan te raden om voor 6 uur ’s morgens je bed uit te komen. Vanaf 6 uur begint kapha- tijd en dan wordt opstaan lastiger omdat kapha-energie zwaarder en trager is.
Kapha
Kapha is structuurkracht. De elementen van kapha zijn water en aarde. Kapha-energie is een zwaardere maar stabielere energie. Kapha-tijd is de tijd van fysieke activiteit. Het is het ideale moment om oefeningen te doen zoals sporten of yoga. Je schijnt ook meer spierontwikkeling te hebben als je in kapha-tijd traint. Het is ook de meest geschikte tijd voor meditatie omdat je minder last hebt van rusteloze gedachten en dadendrang. In de avond is kapha-tijd de beste tijd om te gaan slapen, juist doordat je wat minder goed vooruit te branden bent en moeier bent. Je valt ook makkelijker in slaap en hebt een diepere en meer regenererende slaap dan als je ná tien uur naar bed gaat. Dan breekt namelijk pitta-tijd aan en krijg je weer een nieuwe vlaag energie.
Pitta
Pitta is vuurkracht. De elementen van pitta zijn vuur en water. Pitta-energie is intens en vurig. Pitta-tijd is de beste tijd voor een maaltijd omdat onze spijsvertering dan optimaal is. Pitta energie is een rusteloze energie, dus actief zijn lukt dan prima. Na 10 uur ’s avonds, als pitta gaat domineren, kun je merken dat je weer energie krijgt en actief wordt. Terwijl je vóór tien uur wellicht niet vooruit te branden was en op de bank zat te gapen, jezelf afvragend of je toch niet beter naar bed kon gaan. De tijd tussen 22.00 uur en 02.00 uur wordt ook wel ‘second wind’ genoemd vanwege de vlaag energie die je nog even krijgt. Het is echter ‘lege’ energie, energie in de reservetijd. Door actief te zijn op dit moment doe je een beroep op je energiereserves. Wie in pitta-tijd het bed opzoekt kan merken dat je moeilijker en onrustiger in slaap valt dan vóór 10 uur omdat pitta-energie hoger en intenser is dan kapha. Kun je de slaap niet vatten, dan kun beter wachten tot om 2 uur ‘s nachts vata weer actief wordt en inslapen weer makkelijker wordt.
Meer energie
Sinds ik de natuurlijke ritmes volg heb ik meer energie gedurende de dag en is de energie ook gelijkmatiger verdeeld. Het is alsof er meer uren in een dag zitten en ik in die uren efficiënter ben. Om 4 uur ‘s middags ben ik niet door mijn energie heen en hoef ik niet meer over te schakelen op de overdrive vanwege een lege energietank. In plaats daarvan ben ik nog helemaal rustig, helder en vol energie.
Powernap
De powernap is één van de sleutels van het succes van dit leefpatroon. Als je ’s middags goed eet word je na de maaltijd loom doordat je energie vooral naar de spijsvertering gaat. Als je je lichaam dan de rust gunt waar het om vraagt, heeft het alle tijd zich even helemaal op de spijsvertering te richten. Die daardoor ook optimaler is dan wanneer je onrustig en gestresst gelijk na de maaltijd weer verder gaat met de orde van de dag. De combinatie van een goed gevulde buik en vroeg uit de veren maakt het makkelijk om een powernap te doen. Dertig minuten de ogen sluiten is vaak al voldoende om daarna met nieuwe energie de dag te kunnen vervolgen.
De meeste Nederlanders willen graag overal kunnen bellen en internetten. Maar ruim een derde van de mensen wil geen zendmast is zijn achtertuin. Het percentage NIMBY-vrouwen (Not In My Backyard) is met 52 procent een stuk hoger dan het aantal NIMBY-mannen (21 procent). Dit blijkt uit een onderzoek uit 2014 van het magazine KIJK naar het NIMBY-gedrag van de Nederlander.
Straling stimuleert kankergroei
Misschien hebben NIMBY-vrouwen toch een punt. Deze week kwam naar buiten dat uit een 25 miljoen dollar kostend onderzoek van het Amerikaans Toxologisch Programma (NTP) blijkt dat straling van mobiele telefoons kankergroei in dieren stimuleert. Het onderzoek toonde een significante kankergroei aan in ratten die twee jaar waren blootgesteld aan mobiele telefoon straling. Dit resultaat komt niet geheel als verrassing aangezien de Wereldgezondheidsorganisatie de straling van mobiele telefoons al sinds 2011 classificeert als ‘mogelijk kankerverwekkend’.
Cowboys en charlatans
Ook zijn er duizenden wetenschappelijke onderzoeken die mogelijke schadelijkheid van straling aantonen. Onderzoeken die door Nederlandse beleidsmakers met één hand van tafel worden geveegd omdat de Nederlandse Gezondheidsraad ze als ondeugdelijk afschrijft. Waaronder vele publicaties van nobelprijs nominees en van professoren van toonaangevende universiteiten zoals Harvard en het Karolinska Instituut. De vraag is waar wij ons meer zorgen over moeten maken: het oordeelvermogen van de Gezondheidsraad of over alle charlatans en cowboys in wetenschapsland.
Big business
Als burgers moeten wij vooral ons eigen gezonde verstand blijven gebruiken. Mobiele telefonie is big business. De telecom industrie is na de farmaceutische industrie de grootste. De Nederlandse overheid heeft voor miljarden euro’s de zendmastfrequenties geveild en heeft telecommaatschappijen moeten garanderen ze geen strobreed in de weg te leggen. Dus hebben wij in Nederland de meeste zendmasten per m2 en zenden ze bovendien ook nog eens 100 x harder dan in landen als China, Rusland en Italië. Ondertussen kijkt de Gezondheidsraad, de waakhond van onze gezondheid, de andere kant op. En hebben wij toevallig in Nederland het één na hoogste percentage kankersterftes van Europa. Of toch niet? Dat de link met straling niet uit te sluiten is blijkt ook uit de stralingsdocumentaire Mobilize, die tot 25 juni gratis te bekijken is via deze link.
Zendmastles
Voor alle vrouwen die hun achtertuin willen screenen op de aanwezigheid van zendmasten, hierbij de twee meest voorkomende types. De losse zendmasten zijn meestal te vinden op gebouwen; zendmastinstallatie vind je vaak aan de rand van gemeenten, op industrieterreinen en langs snelwegen.
Losse zendmast
Zendmastencluster
Wie geen zin heeft om naar buiten te gaan, kan ook terecht op de website www.umtsmasten.nl. Voer je postcode in en zie met één druk op de knop de zendmasten rond je woning.
Veilige afstand
Rest nog de vraag wat een veilige afstand is van een zendmast. Uit meerdere onderzoeken, waaronder de Duitse Naila studie, blijkt dat er kankerclusters voorkomen rondom zendmasten. Met name binnen 400 meter van een zendmast. Er zijn echter ook onderzoeken die dit tegenspreken. Voor een leek is het dus lastig om een mening te vormen over dit onderwerp. En daardoor haken velen, met name vrouwen, af. Te technisch geleuter. En ach, je moet tenslotte toch ergens dood aan gaan. Maar ondertussen toch maar liever geen zendmast in de achtertuin…
Uit volle borst zingen zonder je druk te maken wat anderen er van vinden. Fully self-expressed je ‘ding’ doen met een attitude van schijt aan de buren. Wie wil dit nou niet? Voor veel vocalisten is dit echter (nog) een ver van hun bedshow. Dit komt doordat ze op de handrem staan. Dit is de bevriezingsmodus, een survivalmechanisme uit de oertijd. Als de handrem er eenmaal af is en je niet meer denkt ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’ dan gebeuren er wonderlijke dingen met je stem én performance.
Angsthaas
Ooit was ik één van de grootste angsthazen die er was. Ik was bang voor mensen, doodsbang. Bang voor de kinderen op school die mij pesten. Bang voor de bulderende stem van mijn vader als ik mijn schooltas weer eens in de gang had laten staan. Bang voor de strenge blik van de meester op school. Bang voor die deftige dame met intimiderende parfumgeur en neerbuigende opmerkingen. Het laatste waar ik op zat te wachten was in de spotlights staan. En tegelijkertijd wilde ik niets liever dan mijn stem laten horen aan de wereld. Dat zorgde voor een enorme worsteling. Eén deel van mij wilde dolgraag het podium op, het andere deel rende er het liefst zo snel mogelijk weer vanaf. Herkenbaar?
Toen ik dertien was vroeg mijn moeder of ik voor de verjaardagsvisite wilde zingen. Van het idee alleen al kreeg ik een paniekaanval. Maar omdat ik wist dat mijn moeder er niet over op zou houden tot ik ja zou zeggen, ging ik overstag. Maar alleen als ik de spelregels mocht bepalen(controle). Ik zou in de gang zingen waar ik niet zichtbaar was voor het publiek in de woonkamer. Met de deur open. En als ik klaar was moest iedereen doen alsof er niks was gebeurd. Niet klappen, geen complimentjes, niks. Gewoon met een uitgestreken gezicht verder nippen aan het borrelglas alsof er nooit iets had plaatsgevonden. Zingen terwijl iedereen naar mij keek vond ik te bedreigend, voelde te kwetsbaar, te stem-naakt.
Jaren later kreeg ik tijdens mijn studie de kans om in de studentenband te zingen. Doodeng vond ik het. Maar mijn behoefte om mijn stem te laten horen aan de wereld was nét iets groter dan mijn angst. Op het podium verschool ik mij het liefst achter de boomlange zanger die leek te bulken van zelfvertrouwen. En altijd het commentaar van de geluidsman dat ik harder in de microfoon moest zingen: zelfs met de volumeknoppen vol open was ik amper te horen…
De handrem
Had ik niet het vermogen hard te zingen? Was ik zo schuchter? Ja en nee. Ik stond op de figuurlijke handrem. Altijd was mijn overactieve mind aan het werk om mij te behoeden voor het gevaar van mijn soortgenoten. Bezig met wat anderen van mij zouden vinden. Als ze maar niet dachten dat ik mijzelf heel goed vond. Dat ik arrogant was. Als ik maar niet te veel op zou vallen. Niets bedreigender dan de scherpe tong van soortgenoten. Niets meer vernederend dan hun hoongelach of spottende blik. De innerlijke dialoog met gevleugelde uitspraken van mijn ouders als “Denk aan de buren” en “Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg” trokken de handrem nog strakker aan.
Wat is de handrem eigenlijk? Het is een overlevingsmechanisme vanuit de oertijd. Stel je voor dat je ineens oog in oog staat met een hongerige tijger. Je moet dan gelijk reageren en niet eerst nog nadenken over of je je veters nog moet strikken of wat de snelste route is. Nadenken kost tijd en die tijd heb je niet: als je niet gelijk reageert eindig je in de bek van de tijger. In een bedreigende situatie nemen onze reflexen het daarom over: je hersenen vertellen je dan wat te doen in plaats van dat je zelf een bewuste keuze maakt. De automatische reactie is te vergelijken met je hand verbranden aan een kachel: je trekt hem dan gelijk terug. Zo snel gaat een reflexmatige handeling.
Om te overleven moeten we vechten, vluchten of bevriezen/verstijven.
Bevriezen
Als je je vijand niet kunt ontwijken door te vluchten (eerste keuze van je hersenen), te verslaan door te vechten (tweede keuze) dan rest de derde optie: bevriezen of verstijven. Anno 2016 zijn er geen tijgers meer behalve in de dierentuin. Wij hebben nu hele andere bedreigingen of stressbronnen dan de mensen vroeger. Zoals deadlines op werk, prestaties op school, angst om er niet bij te horen, de vrees buitengesloten te worden of af te gaan als een gieter. Vechten en vluchten doen we nauwelijks nog, bevriezen des te meer (freeze in het Engels): dit is de handrem ofwel de verstijvingsmodus.
Bevriezen of verstijven is letterlijk jezelf voor dood houden. Dieren in het wild doen dit om aan hun prooi te ontsnappen. Want als je dood bent is de strijd over en verslapt de aandacht van de vijand. Hopelijk kun je dan op een onbewaakt moment alsnog ontsnappen. Bijvoorbeeld als de tijger zijn vriendjes gaat halen nadat hij jou ergens heeft achtergelaten. Om je op een later tijdstip met hen samen op te peuzelen. Mensen kennen dit trucje ook. Als een acteur in een film bij een schietpartij doet alsof hij geraakt is en levenloos op de grond blijft liggen in de hoop dat de schutter vertrekt en hem voor dood achterlaat.
Hert in de koplampen
Als je in een acute verstijving terecht komt dan verkrampen je spieren en stokt je adem. Hoewel je lichaam amper beweegt is je geest hyper alert. Soms kun je van schrik helemaal niet meer bewegen, denk aan een hert dat in de koplampen staart. Het kan zelfs zo zijn dat ook je stembanden verlamt raken en dat er geen geluid meer uit je komt. Dit komt regelmatig voor bij slachtoffers van een misdrijf: ze wilden om hulp roepen maar ze konden geen geluid meer maken.
In ons dagelijks leven zijn er zelden kwesties die gaan over leven of dood. Maar angst doet je wel verkrampen, al is het maar een klein beetje angst. Voor velen is een chronische ondertoon van angst of vrees de normale status quo: zij leven met de handrem aangetrokken. Als je ooit met de handrem aan in een auto hebt gereden, dan weet je wat er gebeurt: je verbruikt veel meer energie en op een gegeven moment begint de auto te roken en stinken. Kun je niet autorijden houdt dan de handrem van je fiets maar eens ingedrukt terwijl je rijdt: het fietst heel zwaar en vermoeiend.
Een eerste indicatie dat je op figuurlijke handrem staat is als je niet vrijelijk durft te zingen of bewegen. Als je een lichte schrikreactie voelt als iemand dat van je vraagt. Als je je stemnaakt voelt. Ook perfectionisme kan een handremaantrekker zijn. In veel gevallen zit daar namelijk de angst om te falen achter (maar niet altijd). De hand die de handrem aantrekt is je denken. Of beter gezegd: een overactief denken dat overal beren en wolven op zijn pad ziet.
Verstijvingssymptomen
Met een aangetrokken handrem door het leven gaan is minder onschuldig dan het lijkt, zeker voor vocalisten. Het heeft een negatief effect op de werking van je instrument. Bij een acute freeze komt er een vloedgolf aan stresshormonen vrij, zoals adrenaline. Bij vechten en vluchten kun je deze energie nog verbranden doordat je actief bent, maar als je bevriest kun je deze energie niet in een activiteit ontladen. In plaats daarvan blijft deze rondhangen in je systeem.
Als je in een chronische freeze leeft, als de handrem altijd enigszins aangetrokken is, dan heb je een te hoge spierspanning in je hele lijf. Het zorgt voor inflexibelere spieren rond het middenrif (wat een goede buikademhaling belemmerd) en aangespannen spieren in nek en schouders (wat de werking van je strottenhoofd beïnvloedt) . Ook heb je een snellere en hoge borstademhaling, terwijl voor zingen een lage buikademhaling in de meeste gevallen idealer is.
Als je op de figuurlijke handrem leeft ga je letterlijk afgeknepen klinken: door een te hoge spierspanning is er minder resonantieruimte en je lichaam is minder soepel en bewegelijk. Voor zingen heb je sterke en flexibele spieren nodig die je ook goed kunt ontspannen: met de handrem aan is dat lastiger. Je klinkt ook minder krachtig en minder geaard: als gevolg van een overactief denken gaat de meeste energie bij mensen op de handrem naar het hoofd. Onze hersenen zijn namelijk een enorme energie slurper: als het lichaam moet kiezen tussen óf energie sturen naar de spieren (wat je nodig hebt om je vocale activiteiten goed te kunnen uitvoeren) óf naar de hersenen, dan krijgen de hersenen voorrang. Wist je dat de hersenen 20% van alle zuurstof en 30% van alle energie in ons lichaam gebruiken?
Ont-freezen: de quick fix
In natuurdocumentaires zie je dat dieren een handig mechanisme hebben om uit de verstijvingsmodus te komen: ze gaan net zo lang trillen en schudden tot het bloed en de energie weer helemaal stroomt. Mensen hebben geen automatische ontfreezer. Als we eenmaal in een freeze zitten, worden we door een overactieve mind meestal gegijzeld in deze stand. En als het maar lang genoeg duurt wordt het vanzelf onze nieuwe status quo.
Tot we het zat zijn. We genoeg hebben van op de handrem leven. Omdat we vrij willen zijn. Ons willen uiten. De energie weer willen voelen stromen. Met alle remmen los zingen, dansen en lachen. We leven nu en het is te vroeg om al met één been in het graf te staan. Ons al een beetje voor dood te houden om geen prooi te zijn.
De handrem of verstijvingsmodus is niet zo 1,2,3 uit een vocalist gehaald. In de pubertijd is de handrem-modus zelfs eerder regel dan uitzondering. Maar ook veel volwassenen leven met een aangetrokken handrem. Gelukkig is er wel een quick fix die in ieder geval voor eventjes de handrem iets laat vieren. Het hoofdingrediënt van deze anti-freeze is bewegen: springen, schudden en trillen. Hierdoor gaat het bloed weer door het hele lichaam stromen en krijgen alle spieren, je organen, je bindweefsel en weer voldoende bloed en energie. Denk aan de dieren in de natuurdocumentaire. Daarnaast is het belangrijk om diep door te ademen en te zuchten, wat zorgt voor ontspanning. Goed gronden of aarden en met je voeten lekker stampen helpt ook goed. Denk maar aan de rugby spelers die een haka doen voor ze een wedstrijd gaan spelen.
De stem in je hoofd
De quick fix laat eventjes de handrem iets vieren. Je verbrandt hierdoor bovendien stresshormonen. Het echte werk moet helaas nog beginnen: je denken is de hand die de handrem aantrekt, de hoofdoorzaak van het verstijven. Het is fijn om te ontfreezen, maar als je je hand niet van de handrem afhaalt dan ben je binnen no-time weer terug bij af. Tijd dus om de oorzaak af te pakken en niet alleen aan symptoombestrijding te doen.
Aan het begin vertelde ik dat ik bang was voor andere mensen. Tot het moment dat iemand mij vertelde dat iedereen bang is van iedereen. Die chagrijnig kijkende vrouw of man met afkeurende blik in het publiek zijn in real life ook bang voor jou. Het kan zelfs zo zijn dat ze nog banger zijn voor jou dan jij voor hen. Ik vond dit wel interessante gedachte: sinds ik deze mindset heb ben ik voor niemand meer bang. Hopelijk kan dit inzicht jou ook helpen om de handrem iets meer te laten vieren, net zoals het mij hielp.
Maar er is meer nodig dan alleen dit inzicht om de handrem eraf te halen. Door te luisteren naar de stem in je hoofd kom je erachter hoe jouw denken de handrem aantrekt. Hoe het de fictieve kooi opent vol met beren, wolven en sabeltandtijgers. Waardoor je iedere keer opnieuw het gaspedaal intrapt.
Als de handrem er eenmaal af is en je schijt kunt hebben aan de buren, dan gebeuren er wonderlijke dingen met je stem én performance. Dan komt er ontspanning, flexibiliteit, gaat de energie stromen, krijgt je klank vleugels en win je aan vocal power. Mijn statement is dat iedereen die meer uit zijn stem wil halen niet alleen aan de slag moet met de stem die uit zijn mond komt, maar ook met de stem in zijn hoofd.
In mijn boek ‘Zingen zonder stress ‘leer je de stem in je hoofd beter kennen. Je vindt hier ook tips & tricks om de handrem eraf te halen. Het boek komt in februari 2022 uit bij Schrijverij Mooi Mens. Wil je hiervan op de hoogte gehouden worden, stuur dan een mail naar judithjobsemusic@gmail.com
Valse noten: veel vocalisten vinden ze enger dan spinnen, muizen of een verlaten kerkhof bij volle maan om 12 uur ’s nachts. Ten onrechte. Een valse noot, of een paar exemplaren, is niet de graadmeter voor de kwaliteit van een optreden. Er zijn zoveel meer factoren die bepalen of een optreden top was of niet. Zong je vol overtuiging, met hart en ziel? Was je volledig selfexpressed? Wist je het publiek te boeien? In dat geval is een valse noot hier en daar echt geen probleem. Want je raakte en boeide. Met je hart, kwetsbaarheid, overgave en passie.
Een loepzuiver optreden zonder zelfexpressie en zonder dat je ziel er in ligt. De ene ellips komt er nog zuiverder uit dan de ander uithaal. De toehoorder staat vol respect te kijken naar de stembandengymnastiek. Maar geraakt? Nee, dat is hij niet.
Doe mij dan maar een vocalist die met ziel, zaligheid en passie staat te zingen. Die hier en daar eens uit de bocht vliegt, maar wat raakt. Die het publiek weet te boeien. Dat is waar muziek uiteindelijk over gaat: dat je anderen kunt raken, beroeren met je stem.
De fixatie op zuivere noten en de angst voor valse noten: bij een groot deel van mijn leerlingen ben ik veel tijd kwijt aan het dresseren van de overactieve mind. Ze zijn zó bang voor die ene valse noot, aangewakkerd door hun eigen perfectionisme of dat van de mensen om hen heen, dat het ten koste gaat van hun vermogen tot zelfexpressie.
Maar je kunt niet volledig selfexpressed zijn als je mind continu de handrem aantrekt. Je kunt niet vanuit je hart zingen terwijl je interne sportcommentator alles wat je doet van commentaar voorziet. En is het een positieve sportcommentator, dan is het nog tot daar aan toe. Maar hij is meestal negatief, een azijnpisser, vol twijfel en negativiteit. Altijd aan het vergelijken, waarbij jij aan het kortste eind trekt. Aan het negatieve twijfelen we geen moment: aan het positieve daarentegen altijd.
Je kunt alleen maar vanuit je hart zingen, met volledige zelfexpressie als Fikkie in zijn mandje ligt en jij de muziek aan het ervaren en beleven bent. Als alleen de observator in jou aan staat die je op het juiste moment praktische aanwijzingen geeft: “Zak bij die hoge noot door je knieën”. “Doseer hier je ademhaling zodat je bij de volgende uithaal nog voldoende adem hebt”. De observator heeft geen mening en vergelijkt niet. Hij is als de waakvlam van de CV, die alleen aanspringt op het moment dat er warm water nodig is. Heel pragmatisch.
Dat wat je hoort bij The Voice lijkt de maatstaf geworden, de korenmaat. Maar hallo zeg, als je gaat voetballen begin je toch ook bij de F’jes? We gaan de F’jes toch ook niet beoordelen alsof ze in de eredivisie spelen? Kunnen we niet gewoon met zijn allen genieten van muziek? En van het ontluikende talent, dat zich een weg naar boven baant, worstelt en als diamant steeds verder geslepen wordt in de praktijk? Door vooral te doen en zichzelf in alle kwetsbaarheid open en bloot te geven?
De nationale beoordeelcultuur, aangewakkerd door programma’s als The Voice, is koren op de molen van onze interne sportcommentator. Maar één van de belangrijkste stappen die een vocalist te zetten heeft is de zanikende sportcommentator te vervangen door de meningsloze observator. Deze laatste constateert een valse noot maar vindt er niks van.
“Merk alles op en vind er niks van”, dat is de meditatieve grondhouding. Ik moedig leerlingen altijd aan iets op het gebied van mindfulness of meditatie te doen. Om de observator in zichzelf te cultiveren en de sportcommentator te neutraliseren. Ook die van de mensen om hen heen. Want wat je ook doet, iedereen vindt er altijd iets van. Ik zeg daarom altijd gekscherend: als ze gaan zaniken over wat je aan had op het podium of hoe je haar zat, dan weet je dat je goed hebt gezongen.
En die valse noot, die wordt je echt wel vergeven als jij met plezier op het podium staat en muziek bént. Als je vanuit je hart en ziel performt en raakt. Ik zal je één geheim vertellen: als jij je toehoorders weet te raken met je performance, dan zitten ze in hun hart. Het is hart aan en mind uit, of hart uit en mind aan. En als ze in hun hart zitten, staat de sportcommentator uit. Die valse noot wordt dan óf niet gehoord, of er is niemand die er iets van vindt.
Dus zing, uit volle borst, met heel je ziel en zaligheid en wees niet te bang voor die valse noot. Want, zoals mijn zangjuf Setske Mostaert zei ‘techniek en gevoel heet samen zingen’.
Zingen is ademen, energie in beweging, vrije expressie. Het is uiting geven aan een innerlijke beleving, een gevoel, een ervaring. Zingen is een natuurlijk vermogen. Ons lichaam is een biologisch instrument dat doorgang geeft aan krachten en energieën of er juist weerstand aan biedt. Het is veelal niet zo dat we niet kunnen zingen, maar dat we niet meer weten hoe vrij te zijn in het maken van klanken, vol te ademen, vrij te bewegen, de energie te laten stromen, natuurlijke expressie te geven in wat er in ons leeft en los te laten; de basisvoorwaarden van zingen.
Terug naar de ervaring
Er zijn kasten vol boeken over de techniek van zingen geschreven, maar theorie is in wezen niet meer dan uitgekristaliseerde praktijk. Al lees je 100 boeken over zingen, dat betekent niet automatisch dat je ook beter kunt zingen en meer harten raakt met je zang. Je zult de theorie in praktijk moeten kunnen brengen, dus weer terug brengen naar de ervaring. Daarbij kan theorie zeker behulpzaam zijn, maar het kan ook beperkend werken.
Homo ludens
Vaak is niet meer de praktijk, maar theorie leidraad geworden en durven mensen niet meer te vertrouwen op hun natuurlijke vermogen om te zingen. Ze hebben het foutieve idee dat je theoretische kennis nodig hebt, ofwel een ‘methodiek’, om te kunnen zingen, om beter te leren zingen of zelfs om te mógen zingen. Dat is wat mij betreft de wereld op zijn kop. Iedereen kan zingen, net als dat ieder kind zandtaartjes in de zandbak kan maken en kan dansen in de branding op het strand. Zingen is onze natuur: wij zijn homo ludens, de spelende mens. Kijk naar een klein kind, die gaat spontaan spelen, dansen en zingen. Die vraagt niet van te voren om een boek met kennis of een theorie: hij of zij geeft spontaan expressie aan de stem, zingt vanuit het gevoel en zoekt in vrijheid naar klanken en de tonen. Niet gehinderd door enig mentaal concept hoe het zou moeten klinken of eruit zou moeten zien. Juist in die totale vrijheid en openheid is het leervermogen om te eigen stem te ontwikkelen en ontdekken het grootst.
Energie, frequentie en vibratie
Zingen is meer dan het maken van klanken alleen: je wilt ook dat het ráákt, dat het gevoel oproept en/of dat je dat over kunt brengen. Maar hoe kun je als vocalist het publiek op een positieve manier beïnvloeden? En als je songs schrijft, waar komt dan precies de inspiratie vandaan en hoe maak je jezelf ontvankelijk daarvoor? En hoe kun je op zo een natuurlijke, leuke en moeiteloze manier je stem ontwikkelen? Daarover gaat zangmagie! Nicola Tesla zei dat wie de geheimen van het universum wil kennen moet denken in thermen van energie, frequentie en vibratie. Dit geldt ook voor zingen: vervang het woord ‘universum’ door ‘zingen’ en je hebt de basis van zangmagie.
Way of life
De magiër Omraam Mikhael Iavanhov zegt over de stem:
“De stembanden zijn geen instrument buiten de mens zoals alle andere muziekinstrumenten; dus al wat de mens beleeft, maar ook alle gevoelens en gedachten die hij in zijn hart en zijn hoofd voedt, worden in de stem weerspiegeld. Zangers die hun stem echt willen ontwikkelen en deze heel lang willen behouden, doen er niet alleen goed aan om op hun gezondheid te passen, maar dienen ook te waken over de gevoelens die ze beleven. Als een zanger een zuiver, evenwichtig, harmonieus leven leidt, in contact met de natuur, wordt zijn stem sterker, vermeerdert ze in volume, in soepelheid, zachtheid, subtiliteit en levendigheid. Zijn stem gehoorzaamt hem dan steeds beter en hij kan alle nuanceringen van hetgeen hij wenst uit te drukken gemakkelijker weergeven. Als de stem nog niet al haar vermogens heeft geopenbaard, komt dat omdat zangers niet voldoende op hun manier van leven letten. “
Zangmagie beoefenen gaat verder dan het leren van trucjes: het is een way of life, een bewustzijnsverhogend traject.
Meer weten over zingen? Kijk dan eens op mijn website
Ben jij gevoelig voor van alles en nog wat? Is gezondheid voor jou geen vanzelfsprekendheid? Bestempelt jouw omgeving jou als vreemde vogel? Met onderstaande vijf punten kun je checken of jij misschien het spreekwoordelijke kanariepietje in de kolenmijn bent.
1. Meerdere overgevoeligheden
Kanariepietjes kunnen sterk reageren op zaken die voor anderen volkomen normaal zijn. Een lekker bruin broodje van de bakker, Monatoetjes, straling van mobiele telefoons en wifi-routers, een pas geschilderd raamkozijn, een verdoving van de tandarts, opstijgende gassen uit een nieuw matras. Je zou gekscherend kunnen zeggen dat kanariepietjes een allesgie hebben. Kanariepietjes hebben meerdere overgevoeligheden: voedingsstoffen, E-nummers, medicijnen, zonlicht, elektromagnetische straling, geuren, chemische stoffen tot aan pollen en zaken waar de meesten niet eens van het bestaan van op de hoogte zijn.
Als een kanariepietje ergens niet tegen kan, is er een goede kans dat het in de toekomst voor niemand goed blijkt te zijn. Kanariepietjes zijn dan ook de levende lakmoestesten van de maatschappij. Wil je weten of er geen verborgen smaakversterkers in een voedingsmiddel zitten, of een restaurant écht zuiver eten serveert en of het binnenklimaat van je woning oké is? Consulteer een kanariepietje.
2. Extreem stressgevoelig
Kanariepietjes zijn extreem stressgevoelig. Ze hebben net als hoogsensitieve personen een overgevoelig zenuwstelsel. Ze nemen meer prikkels tegelijk waar en beleven de wereld dan ook intenser. Ze zijn gevoeliger voor emoties en zintuigelijke indrukken zoals geuren, kleuren en geluid. Ook hun amygdala, een amandelvormig orgaantje in de hersenen dat betrokken is bij de vecht-vlucht-reactie, reageert extreem snel. Zowel kanariepietje als hooggevoeligen hebben een issue met energiebeheer en omgaan met stress.
3. Gezondheid is een werkwoord.
Een belangrijk verschil tussen kanariepietjes en hooggevoeligen is dat deze laatsten niet per definitie worstelen met het hun gezondheid. Dit is bij kanariepietjes wel het geval. Zij zijn ook gevoelig voor celstress: biochemische stressreacties in de cel veroorzaakt door een bepaalde trigger (zie punt 1). Dit kan leiden tot verschillende gezondheidsklachten: van chronische vermoeidheid, zenuwpijn, spierpijn tot hoofdpijn of misselijkheid. De klachten verschillen per persoon en zijn vaak zo aspecifiek, dat medici er geen chocola van kunnen maken. En ook niet altijd een oorzakelijk verband zien met de trigger waar het kanariepietje de klachten aan wijdt.
Voor kanariepietjes is een goede gezondheid geen vanzelfsprekendheid. Het is voor hen hard werken om gezond te blijven en een normaal leven te leiden. Ben je hooggevoelig en heb je gezondheidsklachten? Check dan voor jezelf of je in het juiste hokje zit. Ik ken een HSP’er die enorm worstelde met energiebeheer, en uiteindelijk overprikkeld bleek te raken door een nieuwe, sterker stralende wifirouter op de werkplek.
4. Geen reserves
Kanariepietjes hebben geen reserves. Ze zitten vrolijk op hun stokje te fluiten of ze liggen halfdood met hun pootjes omhoog onderin de kooi. Niks er tussenin, een andere modus is er niet. Kanaries hebben geen reservetank. Ze kunnen geen nachtjes doorzakken in de kroeg en later weer bijslapen. Of hun dieet een keer minder serieus nemen. Zeker niet als ze een leven hebben met verplichtingen zoals werk en/of kinderen.
Als kanaries van hun stokje vallen, kunnen ze nagenoeg niks meer. En de weg terug naar het stokje is een lange en moeizame. Vandaar dat kanariepietjes voor buitenstaanders krampachtig kunnen overkomen in het vermijden van datgene waar ze niet goed tegen kunnen. De handtas van een vrouwelijk kanariepietje kan dan ook ongewone attributen herbergen: stralingsmeters, waterfilters, lijstjes met E-nummers en te vermijden chemische toevoegingen in cosmetica, auraspray’s. rijstewafels. Kanariepietjes zijn overal op voorbereid. Een psycholoog kan dit ten onrechte aanzien voor een dwangneurose of een objectloze angst. Maar er is één belangrijk verschil: voor kanariepietjes zijn dit soort maatregelen bittere noodzaak. Maar eerlijk is eerlijk: het onderscheid tussen een kanariepietje en iemand die ze daadwerkelijk ziet vliegen is niet altijd even makkelijk te maken. Dat vergt een goed onderscheidingsvermogen en mensenkennis.
Waarom hebben kanariepietjes geen reserves? Ik vermoed dat dit te maken heeft met dat hun figuurlijke emmertje met prikkels al vol zit: elke druppel kan deze doen overlopen.
5. Hoe natuurlijker hoe beter
Voor kanariepietjes geldt “hoe natuurlijker hoe beter”. Dit is van toepassing op alles: voeding, water, lucht, gezondheidszorg, schoonmaakmiddelen, lichaamsverzorging, huisvesting, kleding. Kanariepietjes gedijen in een natuurlijke omgeving. Zet ze in de natuur met zo zuiver mogelijke lucht, uit de buurt van snelwegen, zendmasten, wifi-routers en industrieterreinen, geef ze zuiver water en zo onbewerkt mogelijk voedsel en een kanariepietje voelt zich een compleet ander mens.
Kanariepietje zijn is een dure business. Een aangepast dieet, eco-schoonmaakmiddelen, bionomische verzorgingsproducten, huisaanpassingen, natuurlijke medische behandelingen. Het stigmatiseren van alles wat natuurlijk en dus alternatief is als kwakzalverij is een ramp voor kanariepietjes. Natuurlijke behandelmethoden en medicijnen worden niet of nauwelijks vergoed, maar dure medische behandelingen en medicatie, waar kanariepietjes vaak averechts op reageren, wel. Niet zelden ontbreekt het kanariepietjes aan de financiële middelen om te doen wat gedaan moet worden om gezond te worden of te blijven. Ook vallen ze vaak tussen de wal en het schip qua voorzieningen, vanwege de niet specifieke gezondheidsklachten en het vaak nog ontbrekende wetenschappelijke bewijs.
De voordelen van een gevoelig lichaam
Toch zijn kanariepietjes geen zielepietjes maar eigenlijk geluksvogels. Volgens Dr. Andrew Goldworthy is het voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid dat de zwakkeren, ofwel overgevoeligen, meer overlevingskans hebben dan de sterken. Doordat ze van nature dingen vermijden die eigenlijk voor niemand goed zijn. Zwak is dus eigenlijk het nieuwe sterk.
De voordelen van een gevoelig lichaam.
Ik kan mij de luxe niet permitteren om:
te stressen, dat jaagt mij teveel op
negatieve gedachten te hebben, die vergiftigen mij
negatieve gevoelens te hebben, die putten mij uit
niet vanuit mijn kern te leven, dan genereer ik te weinig energie
We leven in een tijd waarin we openlijk kunnen zijn wie we zijn: bi-sexueel, transgender, autist, ADHD’er, hoogsensitief. Iedereen heeft zijn eigen hokje en dankzij boeken, films, artikelen en soaps weten we ook hoe zo een hokje eruit ziet. Het ‘anders zijn’ kan ook aanleiding zijn voor een geanimeerd gesprek op een feestje: het brengt tenslotte ook een hoop kwaliteiten met zich mee, niet alleen maar lasten. Normaal zijn is tenslotte zó 1980 en saai. En wat is normaal eigenlijk: is dat niet gewoon het gemiddelde van alle afwijkingen?
Overal gevoelig voor
Er is echter één ‘anders zijn’ wat geanimeerde gesprekken stil laat vallen en waarvoor men terugdeinst: als je overal gevoelig voor bent. Gevoelig voor bepaalde voedingsmiddelen, E-nummers, straling van mobiele telefoons en wifi, laagfrequent geluid, chemische geuren en licht en andere zaken waarvan men niet eens van het bestaan op de hoogte was.
Maatschappelijk geaccepteerde overgevoeligheden zoals gluten, lactose, sigarettenrook of bepaalde E-nummers kan men nog wel handelen. Maar als het te ongewoon wordt, bijvoorbeeld overgevoelig zijn voor straling van mobiele telefoons en wifi, of als er te veel overgevoeligheden zijn om rekening mee te kunnen houden, wordt het te ingewikkeld. Dan is diskwalificeren makkelijker dan het serieus nemen en erop anticiperen.
Goed of gek?
Overgevoeligen zijn lastig in een hokje te plaatsen. Ben je een hypochonder of een controlefreak? Ben je psychisch niet helemaal in orde en zoek je een object voor een objectloze angst? Of spreek je misschien toch de waarheid? Niet alleen de omgeving, maar ook werkgevers, huisartsen, psychologen, uitkeringsinstanties en politici weten zich geen raad met deze mensen. Doordat overgevoeligen de uitzondering op de regel vertegenwoordigen, zijn ze voor professionals confronterend. Door hen staan ze oog in oog met hun onvermogens, de beperktheid van vakkennis, de grenzen van wetten, wetenschap en verklaringsmodellen. Dit maakt overgevoeligen zo ongeveer de engste mensen van de maatschappij. Op terroristen na dan. Onbekend maakt tenslotte onbemind.
Signaalfunctie
De overgevoeligen zijn de ultra hoogsensitievelingen, de figuurlijke kanariepietjes in de kolenmijn. Vroeger namen mijnwerkers een kanariepietje mee de mijnen in als early warning signal voor gas. Als er gas was viel het kanariepietje van het stokje en wisten de mijnwerkers dat de situatie onveilig was. Zij die overal gevoelig voor zijn, zijn de early warning signals van onze maatschappij. Door onze onnatuurlijke manier van leven, milieuvervuiling, medicalisering van de gezondheidszorg en een steeds hoger wordend levenstempo wordt de groep kanariepietjes steeds groter.
Onbegrip
De kanariepietjes zouden een waardevolle signaalfunctie in de maatschappij kunnen vervullen als we bereid zouden zijn lering te trekken uit hun gevoeligheden en onvermogens. Maar in plaats daarvan vliegen kanariepietjes zichzelf constant te pletter tegen een raam van onbegrip. De maatschappij heeft geen antwoord op de onvermogens van overgevoeligen en druist er met regels en eisen vaak recht tegenin. Kanariepietjes worden geacht in het gareel mee te vliegen, ook als dat niet kan. Omdat er voor de onvermogens van kanariepietjes vaak (nog) geen sluitend wetenschappelijk verklaringsmodel is volgt automatisch de gevolgtrekking dat het psychisch is. Maar dat de wetenschap iets niet kan verklaren, wil niet zeggen dat iets psychisch is: dat wil enkel zeggen dat de wetenschap iets nog niet kan verklaren. Punt. Er is zoveel wat de wetenschap (nog) niet kan verklaren en waar ze geen antwoord op heeft.
Overleven
Hoe kun je als kanariepietje in je kracht staan en een zinvol leven leiden als je telkens moet bewijzen dat er niets mis met je is? Als je continu dingen moet doen of aan zaken wordt blootgesteld die je ziek maken of houden? Op deze manier wordt leven overleven: een situatie die voor veel kanariepietjes realiteit is. Het wordt tijd dat daar een einde aan komt. De kanariepietjes verdienen hun eigen plek in de maatschappij, hun eigen hokje. Als ze gewoon kunnen zijn wie ze zijn, kunnen ze in hun kracht staan en een belangrijke bijdrage leveren aan de maatschappij. Als levende lakmoestesten zijn kanariepietjes de sleutel naar een gezondere, natuurlijkere manier van leven.
Dure grap
De angst dat kanariepietjes na erkenning van hun overgevoeligheden lekker thuis gaan zitten teren op de zak van de maatschappij is ongegrond. Als kanariepietjes erkenning krijgen, kunnen ze de voor hen optimale omstandigheden creëren om te leven, wonen en werken. Geen één mens die zichzelf als gezond ervaart (wat iets anders is dan gezond zijn), wil thuis zitten en niks doen. Het is inherent aan mens-zijn dat je een waardevolle bijdrage wilt leveren aan de wereld, nuttig zijn, waarde toevoegen. Kanariepietjes hebben de wereld veel te bieden: ze zijn vaak creatiever, intelligenter, empathischer, intuïtiever en onder hen zijn dan ook veel kunstenaars, artiesten, sociaal werkers en visionairen te vinden. Hebben ze een noodlanding moeten maken in een uitkeringssituatie, dan zullen ze zo snel mogelijk weer uitvliegen. Want kanariepietjes zijn óók zeer consciëntieus én trots. Echter, als de erkenning uitblijft en ze tegen hun natuur in moeten gaan is de kans groot dat ze niet (meer) kunnen functioneren en langdurig arbeidsongeschikt raken. Dát is pas een dure grap voor de maatschappij.
De Japanse wetenschapper Masaru Emoto toonde het effect van intenties op water aan. Ik nam de proef op de som en deed een rijstexperiment waarbij ik drie potjes maakte: een haatpot, een liefdespot en een controlepot. Dertien jaar later is de liefdespot nog steeds niet bedorven. Wij bestaan voor ca. 70% uit water: als wij positief in het leven staan zijn we als de liefdespot en verlengen we onze houdbaarheidsdatum.
– Bekijk ook mijn twee video’s van het rijstexperiment –
In 2010 wilde ik mijn kinderen laten ervaren wat het effect van negatieve woorden is. Mijn toen 10-jarige, net puberende dochter was erg onzeker: ze vond zichzelf lelijk en dik en stond continu voor de spiegel te mopperen over haar uiterlijk. Haar toen 13-jarige broer liet geen moment onbenut om het zelfhaatvuur van zijn zus aan te wakkeren. Woorden over lief zijn voor elkaar waren aan dovemans oren gericht. Ook indrukwekkende foto’s van waterkristallen blootgesteld aan positieve en negatieve intenties konden geen indruk maken. Dan de proef maar op de som nemen met het rijstexperiment.
Het rijstexperiment is geïnspireerd op het werk van Masaru Emoto. Deze Japanse wetenschapper kreeg wereldwijd bekendheid met zijn foto’s van waterkristallen blootgesteld aan verschillende intenties in de vorm van woorden of muziek. Positieve intenties zoals ‘ik hou van jou’ en ‘dankbaarheid’ resulteerden in mooie symmetrische vormen. Klassieke muziek had hetzelfde effect. Negatieve intenties als ‘ik vermoord jou’ en ‘jij gek’ hadden lelijke onsamenhangende vormen tot gevolg, evenals hardrockmuziek.
In februari 2010 begonnen we het rijstexperiment nadat er van het avondeten gekookte rijst was overgebleven. Ik vulde drie lege glazen potjes met water en rijst. Eén pot kreeg een week lang negatieve aandacht: we scholden hem uit en plakte er het etiketje “haat’ op. Mijn kinderen gingen helemaal los en waardoor mijn scheldwoordenrepertoire een behoorlijke update kreeg. Eén pot kreeg een week lang positieve aandacht: we zeiden er lieve dingen tegen en gaven hem liefde. Deze ‘liefdespot’ kreeg het etiketje ‘liefde’. Eén pot, de controlepot, werd genegeerd. Na een week hebben we de potten op een veilige plek gezet.
Tot grote hilariteit van de kinderen begon de haatpot al binnen afzienbare tijd te bederven: een vieze bruine drab verscheen op de wanden van de pot. De controlepot begon kort daarna in een iets langzamer tempo te rotten. De liefdespot bleef er fris en fruitig uitzien: acht maanden later was er nog steeds geen spoor van bederf te zien. Dit heb ik op video vastgelegd samen met medisch fysicus Kees Blase van Hartfocus, die ook met Masaru Emoto heeft samengewerkt.
Video: deel 1 – de rijstpotjes na 8 maanden
Daarna verdwenen de potten in de schuur. Mijn man heeft meerdere keren op het punt gestaan ze weg te gooien. Ik moest lullen als brugman om ze van de ondergang te redden: wie wil er nou potten met bedorven rijst in de schuur bewaren? Maar ik was gewoon nieuwsgierig wanneer de liefdespot zou gaan bederven. De afgelopen 13 jaar zijn de potten meerdere keren uit de schuur gekomen. Bijvoorbeeld om met het ‘k’-woord scheldende jongetjes in de straat duidelijk te maken dat je lichaam, dat voor ca. 70% uit water bestaat, sneller bederft als het lelijke dingen te horen krijgt. Of om aan mijn zangleerlingen duidelijk te maken wat een negatieve innerlijke dialoog met je doet.
Ik heb dit experiment in het verleden ook gedaan met verschillende cliënten toen ik een tijdje in de thuiszorg werkte. Maar één keer was er een afwijkende uitkomst: een oudere dame kreeg het voor elkaar om ook de liefdespot binnen afzienbare tijd te laten bederven. Bij navraag bleek zij dagelijks hardop te mopperen in het kamertje waar de potjes stonden.
Na zes jaar heb ik de potjes opnieuw gefilmd:
Video: deel 2 – de rijstpotjes na 6 jaar
Nu, dertien jaar later, is de rijst in de liefdespot nog steeds niet bedorven. Interessant is dat de rijst in de controlepot, de pot die geen aandacht heeft gekregen, uiteindelijk in een grotere staat van ontbinding verkeert dan de rijst in de haatpot. Masaru Emoto heeft dit experiment ook uitgevoerd: de controlepot was ook in zijn experiment er het allerslechtst aan toe. Hij kwam tot conclusie dat negatieve aandacht uiteindelijk minder funest is dan helemaal géén aandacht. En dat is niet zo vreemd: negatieve aandacht is tenslotte ook een vorm van energie.
Video: deel 3 – de rijstpotjes na 13 jaar
Water is zeer ontvankelijk voor de energie van intenties. Ons lichaam bestaat voor ca. 70% uit water. In basis verschilt ons lichaam niet zoveel van de rijstpotjes. En wat met de rijstpotjes kan gebeuren, kan ook met je lichaam gebeuren. Wil je je houdbaarheidsdatum verlengen, wees dan lief voor jezelf en anderen, zowel in woord als in gedachten. Elke negatieve intentie gaat tenslotte eerst door je eigen systeem, je eigen water, heen, evenals elke positieve. Ben je in gedachten aan het schelden op die oenige automobilist voor je? Degene op wie dat vooral effect heeft ben jezelf: jouw cellen zitten op de eerste rij mee te luisteren. Altijd. Dus wees je dus bewust van wat je denkt, voelt en zegt: het is nooit zonder gevolgen. Nooit.
En mijn dochter? Die is al jaren geleden gestopt zichzelf te ondermijnen met een negatieve interne dialoog en is nu een mooie stralende 24-jarige die vol vertrouwen in het leven staat. Voor ons is het clip en klaar: met negativiteit ondermijn je je gezondheid én die van anderen.
Ook het rijstexperiment doen?
Neem 3 schone glazen potjes met deksel. Kook rijst en doe een laagje rijst in de 3 potjes. Giet er een klein laagje water bij zodat de rijst nét onder staat. Sluit de potjes.
Plak op één potje de tekst ‘liefde’. Geef deze pot een week lang positieve aandacht: zeg er lieve dingen tegen, prijs de pot en stuur er liefde naartoe.
Plak op één potje de tekst ‘haat’. Schenk deze pot een week lang negatieve aandacht: scheldt deze pot uit en zeg er lelijke dingen tegen.
De derde pot krijgt geen aandacht en geen etiketje: dit is de controle pot.
Zet de potten op dezelfde plek met minimaal 30 centimeter tussen de potten. Na een week hoeft er geen aandacht meer aan de potten geschonken te worden.Zet ze bij voorkeur op een neutrale plek zoals een logeerkamer, een schuur of zolder. Observeer wat er gebeurt. Veel succes!
Vandaag heb ik besloten nooit meer stress te hebben. Nooit meer jakkeren en jagen, nooit meer wakker liggen van malende gedachten, nooit meer op zien tegen situaties, nooit meer op de kast door wat anderen zeggen of doen. Nooit meer.
Maar kan dat eigenlijk wel? Is dat geen onmogelijke opgave in één van de meest stressvolle periodes in mijn leven ? Er wordt een continu beroep op mij gedaan als moeder van drie kinderen, vrouw en vriendin. Als ZZP’er, wiens schaapjes vaker in de sloot liggen te spartelen dan op het droge rondhuppelen, is er veel onzekerheid in de bestaansbasis. En als klap op de vuurpijl heb ik als kanariepietje ook nog eens een extreem stressgevoelig lichaam. Kortom, naar de maan vliegen klinkt als een meer binnen bereik liggend doel dan geen last meer hebben van stress. Tenzij ik een vliegticket naar India heb geboekt om voor de rest van mijn leven in een grot te mediteren.
Wat is stress?
Wat is stress eigenlijk? Tijdens mijn opleiding stressmanagement leerde ik dat het begrip stress uit de bouwwereld komt. Als een balk meer gewicht moet dragen (draaglast) dan technisch mogelijk is (draagkracht), is er sprake van stress. Vertaalt naar een mensenleven is stress een wanverhouding tussen draaglast en draagkracht. Als je meer op je bordje hebt dan je op dat moment aan kunt is er sprake van stress. De draaglast bestaat uit externe factoren zoals de dingen die je te doen hebt, het beroep dat op je gedaan wordt en gebeurtenissen in het leven. En de draagkracht bestaat uit het totaal van je vermogens om de stress te managen, waaronder gezondheid, je voorgeschiedenis en je mentale capaciteiten.
Volgens Wikipedia kan stress heel ruim worden omschreven als een reactie op elke prikkel of conditie die spanning veroorzaakt. De oorspronkelijke natuurkundige definitie van stress is ‘een kracht die op het lichaam inwerkt’.
Positieve stress
Stress is niet per definitie iets negatiefs: een beetje spanning kan er juist voor zorgen dat je alerter bent en beter presteert. Ook positieve gebeurtenissen in het leven, zoals een huwelijk, een leuk feestje, het winnen van een prijs of een buitengewone prestatie op het werk, kunnen een bron van (positieve) stress zijn. Van deze stress wil over het algemeen niemand af; het opgewonden gevoel zoeken we juist vaak op.
Ik wil echter geen last meer hebben van beiden soorten stress. Zowel bij positieve- als negatieve stress werkt de chemische fabriek van het lichaam op volle toeren. Alleen is de uitkomst van positieve stress prettiger dan van negatieve. Maar in beide gevallen verkeert het lichaam in een hieperdepieper-toestand, wat voor een extreem stressgevoelig lichaam onhandig is: zie die woelige zee maar eens kalm te krijgen.
Jengelende kinderen en onheilspellend NOS-journaal
Mijn extreem stressgevoelige lichaam is de reden om te besluiten nooit meer last te hebben van stress. Ik wil dat bereiken terwijl ik midden in het leven sta: te midden van rinkelende telefoons, jengelende kinderen en met het onheilspellende NOS-journaal op de achtergrond. Zonder het leven te vermijden of mij terug te trekken in een grot: dat kan tenslotte altijd nog.
Als wij stress ervaren, gaan we situaties vermijden of juist beïnvloeden. Om de draaglast te verminderen schrappen we activiteiten, vertellen die irritante buurman eens flink de waarheid en maken een betere planning. En dat lucht op. Pas als de stress een issue blijft gaan we noodgedwongen ook aan onze draagkracht werken, bijvoorbeeld door een mindfulnesstraining of te leren mediteren. En ook dat brengt weer verlichting.
21 kikkers in een kruiwagen
Maar nooit meer last hebben van stress? Dat vereist een drastische aanpak, wat begint met een paradigmashift. Sadhguru Isha, een Indiase religieloze mysticus, wijze en visionair, komt met een nieuwe definitie van stress. Volgens hem is dat wat wij stress noemen inherent aan het leven. Hebben we geen werk dan hebben we stress; hebben we wel werk dan hebben we nog meer stress. Hebben we geen kinderen dan hebben we stress; hebben we wél kinderen dan trekken we onze haren eruit van de stress. Er is ALTIJD stress.
Volgens Sadhguru Isha zijn het niet de externe omstandigheden die stress veroorzaken, maar is stress te definiëren als het onvermogen om je eigen systeem te managen: je lichaam, gedachten, gevoelens en energieën. Zijn definitie is revolutionair te noemen omdat het de oorzaak van stress volledig bij ons zelf neerlegt: wij zijn de bron van onze eigen stress. En dat is in tegenspraak met alle definities van stress, die factoren van buitenaf in ieder geval als mede oorzaak zien. Maar waarom zou je je druk maken over stressfactoren in de buitenwereld? Deze liggen grotendeels buiten eigen controle en daar controle over willen krijgen is weer een bron van frustratie en stress. Zoiets als pogen 21 kikkers in een kruiwagen te krijgen.
Onze cellen luisteren mee
Laten we Sadhguru zijn statement eens nader onderzoeken. Wat gebeurt er bij stress? In de meeste gevallen is er ‘iets’ dat de stress veroorzaakt: een trigger. Je vind een briefje met een telefoonnummer van een vrouw omgeven door hartjes in de broekzak van je man. Je hoort in de wandelgangen dat je baan op de tocht staat. Je voelt je al een tijdje niet zo lekker en vreest voor je gezondheid. De trigger veroorzaakt een stortvloed aan gedachten en gevoelens. Omdat je cellen altijd meeluisteren om het lichaam bij dreigend gevaar klaar te kunnen maken voor gepaste actie, gaat de hele interne chemische fabriek overuren draaien. Het maakt niet uit of het een reële dreiging betreft of eentje die alleen bestaat in gedachten. De onderbewuste machinerie van het lichaam kan dat onderscheid niet maken. Ervaren wij gevaar of moeten er grenzen bewaakt worden, dan worden er stofjes aangemaakt waardoor wij kunnen vechten of vluchten. Het hart gaat sneller kloppen, het bloed gaat harder door de aderen stromen en de ademhaling versnelt; de zogenaamde arousel. Als we de situatie als machteloos of verloren inschatten, voelen we ons krachteloos en moe worden; alsof iemand de energiekraan van het lichaam dichtdraait. Denken is dus niet zo onschadelijk en zonder gevolgen als wij denken. Denk je 30 x aan een lastig gesprek met je baas of geliefde, dan maak je 30 x de stofjes aan alsof je daadwerkelijk in gesprek bent. Ook van denken kun je dus heel erg moe of juist opgefokt raken.
Rimpelloos meer
Wat stress tot een vervelende ervaring maakt is niet zo zeer de trigger, want die duurt meestal maar eventjes, maar wat daarop volgt: de zich almaar opdringende gedachten, de niet te stoppen stroom negatieve gevoelens en de onaangename fysieke reacties die daar het gevolg van zijn. Zoals een opgejaagd gevoel, een knoop in je maag, een brok in je keel, een dreigend gevoel van onheil. Dáár willen we vanaf.
Hoe fijn zou het zijn als je alleen maar een paar seconden de primaire fysieke stressreactie ervaart, zoals het bonzen van je het hart, het bloed dat door je aderen pompt of de kramp in je buik, en het daarna weer verdwijnt? Vergelijkbaar met een schip dat voorbij vaart: de golven ebben binnen een paar seconden weg. En hoe heerlijk zou het zijn als er geen gedachten en gevoelens meer zijn die in de situatie springen en deze almaar maar herkauwt en opblaast? En waardoor de interne chemische fabriek continu overuren draait? Als het daarna van binnen gewoon weer stil is, vergelijkbaar met een rimpelloos meer?
Stresscyclus doorbreken
De interne stresscyclus kan op twee manieren doorbroken worden. We kunnen de stok tussen de wielen van de stresscyclus steken op de plek waar gedachten zich aan de situatie hechten en zich ermee gaan bemoeien, gevoelens in het kielzog meeslepend. Dat vereist een meesterschap over je mind. Dit kun je onder andere leren door meditatie te beoefenen en mindfulness.
En hoewel de meeste stressreacties het resultaat zijn van brouwsels uit eigen keuken, zijn er ook reflexmatige stressreacties die vóór het denken langs gaan vanwege onderbewuste programmering. Als je daar erg last van hebt kan een therapeut helpen deze onderbewuste stressreacties te herprogrammeren, bijvoorbeeld door NLP, EMDR of Primaire Reflextherapie.
De ademhaling
De tweede stok die in de wielen van de stresscyclus gestoken kan worden is door te leren je zenuwstelsel te kalmeren en daarmee de productie van stressstofjes tot stilstand te brengen. De ademhaling is het enige instrument waarmee je zelf invloed kunt uitoefenen op je autonome zenuwstelsel. Sterker nog, je ademhaling en bepaalde gemoedstoestanden zijn nauw met elkaar verbonden. Bij elke emotie hoort een specifiek adempatroon: als je boos bent, wordt de adem kort en snel en als je verdrietig bent langzaam en diep. Omgekeerd werkt het ook: door op een bepaalde manier te ademen kun je bepaalde emoties oproepen. Eén van de krachtigste tools die ik ken om meester te worden over je ademhaling en zenuwstelsel is de Sudarshan Kriya techniek.
Slavernij
Volgens Sadhguru is stress een puur interne aangelegenheid waarbij oorzaak én oplossing de verantwoordelijkheid zijn van maar één persoon op aarde: wijzelf. Stress is een logisch gevolg van een onbewust leven waarin we geen meester zijn over ons systeem; over onze mind (denken/voelen), lichaam en energieen. Dit meesterschap is de sleutel tot een stressvrij leven. Maar zijn wij sowieso niet de enigen die de scepter horen te zwaaien in onze binnenwereld? Die hoort te bepalen wat wij denken, voelen en hoe wij ons gedragen? Als anderen dat bepalen, zijn wij dan niet gewoon simpelweg slaven?
Mentale beren en tijgers
Ik heb besloten dat ik mij helemaal kan vinden in de definitie van Sadhguru. Met mijn besluit om nooit meer stress te hebben, spreek ik dan ook de intentie uit om volledige meesterschap over mijn systeem te verkrijgen: over mijn denken, voelen, lichaam en energieën. Dat zal hard werken zijn, dag in dag uit, en veel discipline en inspanning vergen. Maar ik heb niet veel keuze: als kanariepietje kan ik mij de luxe van stress gewoon niet permitteren.
En toegeven, het heeft wel iets weg van een kansloze missie: ik mediteer al 27 jaar dagelijks een half uur, ik had al mega stressvrij moeten zijn…. Misschien is naar de Himalaya afreizen en aankloppen bij de grot van één of andere verlichte wijze toch de enige oplossing. Aan de andere kant, ik weet al precies wat deze gaat zeggen. Hij zal mij hoofdschuddend aankijken en verzuchten dat westerlingen lui zijn en wonderen verwachten van ‘maar’ een half uur per dag mediteren. Er blijven tenslotte nog drieëntwintig en half uur over om je helemaal op te fokken met mentale beren en tijgers en je cellen te laten sidderend van ongerustheid en opwinding. De wijze zou mij verzekeren dat ik niet 30 minuten, maar 24 uur per dag zou moeten mediteren.
Omdat wij in Nederland een tekort aan grotten hebben en geen basisinkomen, is de meditatieve grondhouding van ‘merk alles op en vind er niks van’ al een stap in de goede richting. En dan niet af en toe, zoals bij mij nu het geval is, maar 24/7. Alle achterdeurtjes om stress te kunnen rechtvaardigen dienen afgesloten te worden, alle excuses de nek om gedraaid. Niets of niemand over te blijven om de schuld van stress in de schoenen te schuiven. En ook geen enkel excuus meer te zijn om stress langer door het lijf te laten gieren dan een stressreactie van nature doet. Werk aan de winkel dus.
Als je vijftien jaar geleden verzuchtte dat je overprikkeld was en lege tijd nodig had, zou je meewarig zijn aangekeken. Nu weet iedereen wat ermee bedoeld wordt dankzij de Amerikaanse psychologe Elaine Aron. Zij bedacht in de jaren negentig de term ‘hoogsensitief’ of ‘hooggevoelig’ voor de naar schatting 15% tot 20% van de mensen wiens zenuwstelsel ontvankelijker is voor prikkels. Zij creëerde daarmee een maatschappelijk geaccepteerd hokje voor hen die overweldigd worden door het leven. Ondertussen zijn de begrippen hoogsensitief en hooggevoelig helemaal ingeburgerd.
Sexy naam
Hoogsensitiviteit is echter breder te trekken dan de eenzijdige focus van Elaine Aron op zintuigelijke prikkels: er is sprake van een hogere stressgevoeligheid van het gehele systeem. Dit stelt onder andere de Belgische klinisch psychologe Elke van Hoof, gespecialiseerd in hoogsensitiviteit en tevens ervaringsdeskundige. Volgens haar is de term hoogsensitief een meer sexy naam voor wat in de persoonlijkheidspsychologie al bekend stond als ‘negatief affect en reactiviteit’. Het betekent dat het stresssysteem geconfronteerd met uitdagingen erg snel reageert met overprikkeling, stress en angst[1].
Gevoelig voor alle prikkels
Wie hoogsensitief is, is in de regel in meer of mindere mate gevoelig voor alle prikkels, zowel van buitenaf als van binnenuit. Wie dit al jaren onderschrijft is drs. Karin Janssen, grondlegster van de Kindigo® KEI-methode en auteur van het boek ‘Kinderen bewust (op)voeden.” Zij hanteert voor de prikkels die ons zenuwstelsel te verwerken krijgt het KEI-ezelsbruggetje en brengt alle prikkels onder in één van de categorieën kosmische prikkels, externe prikkels en interne prikkels.
Externe prikkels
Externe prikkels komen tot ons via onze zintuigen, dus via zien, horen, voelen, proeven en ruiken. Deze prikkels zijn voor HSP’ers welbekend: een drukke winkelstraat, een kamer vol door elkaar heen pratende mensen, een rommelig huis, harde muziek, kriebelende merkjes, hysterisch bewegende beelden op een scherm. HSP’ers zijn vooral gericht op het reduceren van dit soort prikkels. Tot de externe prikkels behoren volgens Janssen echter ook zaken als luchtvervuiling, uitlaatgassen, chemische luchtjes en elektromagnetische straling.
Interne prikkels
De interne prikkels zijn o.a. afkomstig van verkeerde voeding, infecties, hormonale onbalans, medicatie, vaccinaties, belasting van zware metalen en andere niet-natuurlijke stoffen, tekorten aan bepaalde vitaminen, mineralen, aminozuren en enzymen. Vandaar dat hooggevoeligen ook veel baat hebben bij een zo natuurlijk mogelijke leefwijze en vaak opknappen na detoxen en bij een dieet zonder E-nummers en allergenen zoals lactose en gluten.
Biochemische kettingreacties
Maar ook prikkels ontstaan door gevoelens en gedachten behoren tot de interne prikkels. Gevoelens en gedachten zorgen voor biochemische kettingreacties in het lichaam, wat interne prikkels zijn. De emmer raakt dus niet alleen van buitenaf vol, maar ook binnenuit en zélfs door de wijze waarop je denkt en voelt. Op dit gebied is voor de hooggevoelige veel winst te behalen: je eigen mind ligt in principe geheel binnen eigen controle: jij bent de enige die de scepter zwaait in je eigen gevoels- en gedachtenwereld. Tenminste, als het goed is.
Bussen vol bejaarden
Externe prikkels liggen voor een groot deel buiten eigen controle. Een optimale situatie creëren kost vaak veel energie en frustratie ligt op de loer. Heb je net je ZEN-moment in een opgeruimd huis, gaan de buren met de klopboor alle plankjes en gordijnrailsen in huis verplaatsen. Ga je bewust op een rustig moment boodschappen doen bij de supermarkt, stromen er net drie bussen bejaarden binnen die met hun rollator alle gangpaden versperren. Raak je gefrustreerd in bovengenoemde situaties of flip je zelfs de pan uit? Weet dan dat je emmer van twee kanten volstroomt: zowel door prikkels van buitenaf als van binnenuit.
Oké, het vergt een behoorlijke wilsinspanning, training en discipline om je mind en gevoelsleven onder eigen controle te brengen, maar het is mogelijk. En voor de hooggevoelige zelfs noodzakelijk te noemen: daarmee verminder je voor de rest van je leven een deel van de toestroom van prikkels en de figuurlijke emmer raakt daardoor minder snel vol.
Kosmische prikkels
De kosmische prikkels tenslotte, zijn buitenzintuigelijk ontvangen prikkels afkomstig uit de kosmos. zoals informatie die tot je komt door helder voelen, helder zien en helder weten. Ook het kunnen ervaren van de aanwezigheid van entiteiten, het waarnemen van aura’s en het aanvoelen van energieën vallen hieronder.
Kanariepietjes, HSP’ers en stresskippen
In essentie verschillen HSP’ers, stresskippen en kanariepietjes niet zoveel van elkaar: ze zijn allen erg stressgevoelig. Kanariepietjes reageren op specifieke prikkels zoals luchtvervuiling, elektromagnetische straling, chemische toevoegingen in voeding, allergenen in voeding en medicatie echter fysiek sterker dan HSP’ers en stresskippen, en bij hen resulteert het direct in gezondheidsproblemen. Dit heeft te maken met dat het fysieke emmertje van kanariepietjes vol zit en een klein druppeltje deze reeds laat overstromen. Ook HSP’ers en stresskippen hebben vaak overgevoeligheden die op de achtergrond aan het storen zijn, maar omdat de symptomen niet zo expliciet zijn als bij kanariepietjes worden ze gemakkelijk over het hoofd gezien.
Ontprikkel- en energiewinst
HSP’ers en stresskippen staan op de nominatielijst om een kanariepietje te worden. Zodra hun fysieke emmertje vol genoeg zit met afvalstoffen en toxines, de bijnieren uitgeput zijn en het lichaam voldoende verzuurd is, kunnen ook zij veranderen in een kanariepietje. Vandaar dat het voor hen belangrijk is verder te kijken dan enkel zintuigelijke prikkels als oorzaak voor overprikkeling en ook de interne- en kosmische prikkels als mogelijke overprikkelfactoren in het aandachtsgebied te halen. Daarmee valt voor hen bovendien veel ontprikkel- en energiewinst behalen.
Het is 1 januari 2016 en het regent goede voornemens. Mijn goede voornemen is om vanaf nu een buitengewoon leven te leiden. Nog altijd haal ik niet het onderste uit de kan, laat ik niet het achterste puntje van mijn ware wezen zien en beklim ik niet de uiterste toppen van zelfverwerkelijking. Oftewel: ik doe nog niet wat ik hier te doen heb op aarde.
Terug in de matrix
Het grote ‘doe-maar-normaal-mechanisme’, wat mij tegenhoudt heet ‘angst’. En ik ben geen uitzondering: het is een universeel mechanisme dat als je je voorneemt iets buitengewoons te gaan doen, creatief te zijn of uit de dagelijkse sleur van het voorspelbare te stappen je angst volledig in paniek raakt en als een bootje in nood in wilde weg waarschuwingspijlen gaat afschieten. Angst zal er alles aan doen om je terug naar de comfortzone te duwen, je weer in de matrix te prakken en te zorgen dat je je vooral normaal en voorspelbaar blijft gedragen. Want je zou kunnen falen, uitgelachen en belachelijk worden gemaakt, sociaal uitgesloten worden, je hele bestaansbasis om zeep kunnen helpen en eindigen als straatnieuwsverkoper.
De positieve intentie van angst
Angst heeft dus een goede intentie: het is een waardevolle gast die vooral wil beschermen en als zodanig verdient angst ook alle liefde en waardering en een plekje aan de stamtafel van ons eigen wezen. Wil je een risicoloos leven leiden in de comfortzone, luister dan vooral naar wat angst je ingeeft en stel al je plannen flink naar beneden bij. Wil je een creatief, buitengewoon leven leiden waarin je je passie volgt, weet dan dat angst je altijd gezelschap zal houden. Sterker nog, angst en creativiteit gaan zij aan zij. Bestseller auteur Elisabeth Gilbert omschrijft het als volgt:
“Ik heb de indruk dat mijn angst en mijn creativiteit eigenlijk een Siamese tweeling zijn en dat wordt wel bewezen door het feit dat de creativiteit geen stap kan verzetten zonder dat de angst hem vergezelt”
Wegdrukken is oppompen
Het voelen van angst is geen teken dat je gewaarschuwd wordt door een hogere macht of je intuitie. Denk niet dat je pas op de juiste weg bent als angst niet hysterisch aan de noodrem trekt. Weet dat angst automatisch opvlamt zodra je dichter bij het vuur van je leven komt. Er zit dus niks anders op dan angst als trouwe metgezel te accepteren op je levensreis. Je inspannen om van angst af te komen of het te onderdrukken werkt averechts: wegdrukken = oppompen. Het is net als het niet aan een roze olifant mogen denken: je denkt er dan juist aan.
Angst is besmettelijk
Hoe kun je het beste met angst omgaan? Leer de aard van angst kennen. Weet dat angstenergie de neiging heeft om te groeien en uiterst besmettelijk is. Het is een soort van Pacman op zoek naar negatieve ervaringen en energieën om zich aan te kunnen laven en daardoor te groeien. Angstenergie is dan ook dol op negativiteit: het journaal, kranten, roddel en achterklap en negatieve azijnpissers die je vooral in de ‘realiteit’ willen zetten. Angstenergie zal er alles aan doen om je trilling naar beneden te halen want in een lagere trillingsenergie heeft angst meer kans om zich te manifesteren en doen gelden.
Tekening: Veere van de Bilt
Tunnelvisie
De invloed van angst is goed waarneembaar. Het maakt dat je je steeds zwakker en slapper voelt. Door de activering van stresshormonen neemt het vermogen om helder te denken af en kom je steeds meer in een tunnelvisie terecht. Kansen en mogelijkheden verliezen hun glans en lijken steeds onrealistischer te worden. En dat is precies waar angst je wil hebben: terug bij af en bij ‘doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg’. Je mooie plannen en goede voornemens verdwijnen in de koelkast om er weer uit te komen als er minder gevaar dreigt ofwel als angst minder hard loopt te gillen en loeien. Maar zal dat ooit gebeuren?….
Tips om de angstkringloop te doorbreken
Wil je je plannen realiseren en je gestelde doelen bereiken, dan is het belangrijk om de angstkringloop te doorbreken. Dat kan met de volgende tips:
Als je angst voelt opkomen probeer er dan niet van af te komen, maar ruim er tijd voor in om angst zijn zegje te laten doen. Weet dat als je er niet tegen vecht maar juist ontspant, je angst ook ontspant. Bedank angst voor de goede intenties om jou te behoeden en beschermen, maar laat ook weten dat jij om je doelen te bereiken, juist niet zal luisteren naar angst.
Omdat angst meer kans heeft in een lage trillingsenergie is het belangrijk om situaties te vermijden die angst voeden. Doordat angst onderbewust aan het roer zit zul je je echter juist aangetrokken voelen tot trillingverlagende situaties: je zal meer behoefte voelen om het journaal te kijken, negatieve mensen op te zoeken of ervaringsverhalen te lezen van mensen die totaal mislukten toen ze hun dromen najoegen. Merk je dat angst zijn intrede doet, zorg dan dat je je trilling verhoogt: lees een inspirerend boek, ga wandelen in de natuur, ruik aan een bloem, zoek mensen op die een positieve invloed op je hebben. Hoe hoger je trilling, hoe minder angst jou in zijn greep kan hebben.
Angstenergie is een hele dominante, vervelende en verlammende energie: reden genoeg om zo snel mogelijk van dit gevoel af te willen zijn. Maar hoe meer je dat probeert, hoe meer angst zijn pijlen op je zal richten: waar je je aandacht op richt groeit. Bovendien schep je met je angstenergie juist datgene waar je bang voor bent doordat je aantrekt wat je vanuit je hart uitstraalt. Je hart is je grootste zender: het magnetisch veld van je hart is wel 5000 x sterker dan het magnetisch veld van je hersenen en reikt ook veel verder. Het is dus belangrijk om je zender af te stemmen op een positieve kanaal. Sta stil bij je angstgevoel en vraag jezelf af ‘kan ik liefde voelen voor dit gevoel?’. Met de wetenschap dat angst altijd een goede intentie heeft is het wellicht makkelijker liefde naar het gevoel te sturen. Stuur net zolang liefde naar de angst tot het hartgebied zacht voelt en ontspant. Door liefde in je hart te voelen voor de angst pool je de energie die je uitstraalt om en wordt je hart weer een magneet om dat wat je wilt creëren aan te trekken.
Met angst in je kielzog is je comfortzone verlaten en iets buitengewoons doen niet iets voor watjes. Het vraagt behoorlijk wat moed om angst dag in dag uit te trotseren en te managen. Bovendien, zonder angst zou er ook geen sprake zijn van moed: alleen roekeloze mensen en psychopaten hebben er geen last van. Moed is niet de afwezigheid van angst maar het besef dat iets anders belangrijker is dan angst.
Voor 2016 wens ik de wereld veel moedige mensen toe. “Face your fears and act’ en luister af en toe eens naar de zoete woorden van Guus Meeuwis: “Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug.”
Om gezond te blijven in deze digitale wereld is het van belang te weten dat mobiele telefoons, tablets en slimme gadgets het elektromagnetische veld van ons lichaam verstoren. Elektromagnetisme speelt een rol in al onze lichaamsprocessen: je zou kunnen stellen dat wij zelf een elektromagnetisch veld zijn. Weten hoe dit veld te beschermen is hét gezondheidsgeheim van de 21ste eeuw.
We eten goijbessen en hennepzaad, schrappen gluten massaal uit ons dieet en kiezen steeds vaker voor producten die biologisch en duurzaam zijn. Omdat we gezond leven belangrijk vinden. Gezond en vitaal blijven is in deze tijd immers geen vanzelfsprekendheid maar iets waar voor gewerkt moet worden, zéker als de 40 gepasseerd is. En dus gaan we in groten getale naar de sportschool, op dieet, detoxen, ontzuren, mineraliseren, naar yoga of een cursus mindfulness.
Grootste geheim
En ondertussen ligt het grootste geheim voor het behoud van onze gezondheid en vitaliteit in de 21ste eeuw te wachten om ontdekt te worden. Niet alleen door de early adopters, maar door iedereen. Leven in de digitale wereld versie 2.0. waarin we uitgerust zijn met smartphones, tablets en andere ‘slimme’ gadgets vraagt iets nieuws van ons. Iets wat nooit eerder een issue is geweest maar zeer essentieel is nu we naar een situatie evolueren waarin alles en iedereen ‘connected’ en ‘wireless’ is, zelfs kattenbakken en kamerplanten (Internet of Things). Dit nu nog onbekende gezondheidsgeheim wordt in de toekomst in ons dagelijks leven net zo vanzelfsprekend als gezond eten, voldoende bewegen en 2 x daags je tanden poetsen, daarvan ben ik overtuigd.
Darwin
Dr. Robert O. Becker, tweemaal genomineerd voor de Nobelprijs voor Geneeskunde zei reeds jaren geleden ‘We leven in een zee van elektromagnetische straling die we niet kunnen waarnemen en wat nooit eerder bestaan heeft op deze aarde.’ Afgelopen 15 jaar zijn we voor onze mobieltjes en tablets aan onze omgeving een dosis elektromagnetisme gaan toevoegen die wel tot een biljoen keer hoger is dan de hoeveelheid elektromagnetisme die van nature op aarde aanwezig is. Het is naïeve te denken dat dit zonder gevolgen is. Elektromagnetisme is één van de 4 fundamentele krachten uit de natuurkunde net als zwaartekracht en de kernkrachten. Bovendien heeft ons organisme zich normaliter pas na een aantal generaties aangepast aan veranderingen in de omgeving. Volgens Darwin hebben zij die zich het beste kunnen aanpassen aan hun omgeving de meeste overlevingskans. In die aanpassing ligt het gezondheidsgeheim van de 21ste eeuw besloten: wij moeten ons elektromagnetische veld beschermen om de simpele reden dat wij zelf elektromagnetisch zijn.
Wij zijn elektromagnetisch
Dat wij elektromagnetisch zijn is in de medische wetenschap al bekend: het EEG en ECG meten het elektromagnetisch veld van onze hersenen en hart. Elektromagnetisme speelt een rol in al onze biologische processen: van de celdeling, cel differentiatie en afscheiding van hormonen tot de groei en functie van de zenuwen. Onze hersenen werken door elektriciteit en er bevinden zich bovendien magnetiteitkristallen in de hersenen die reageren op veranderingen in elektromagnetisme. Dit laatste gebeurt ook in onze cellen: celwanden hebben een elektromagnetische spanning en bepaalde receptoren in de celwand reageren op verschillen in elektromagnetisme. Hierdoor ontstaat binnen een paar seconden een kettingreactie in de cel. Bij deze kettingreactie worden o.a. veel vrije radicalen gevormd.
Artsen en wetenschappers
Ons elektromagnetisch veld is zeer gevoelig voor verstoringen en heeft daarom bescherming nodig. Dat is geen science fiction of geneuzel van zweverige types maar iets wat door vele vooraanstaande wetenschappers en artsen wordt bevestigd. Onder hen de eerder genoemde chirurg dr. Robert O’Becker, tevens auteur van het boek ‘the body electric’, dr. Hugh Taylor, hoofd van de afdeling Verloskunde en Gynaecologie van Yale Universiteit, professor emeritus Martin Pall, dr. Andrew Goldsworthy en de New Yorkse arts dr. Gonzales. In onderstaande video legt dr. Gonzales in een paar minuten heel helder uit waarom wij ons elektromagnetisch veld moeten beschermen.
Video: Dr. Gonzales legt uit waarom wij ons elektromagnetische veld moeten beschermen
Gezondheidseffecten
Volgens Dr. Gonzales zijn wij zelf een elektromagnetisch veld. In de video benadrukt hij dat wij ons ervan bewust moeten zijn dat we ons elektromagnetisch veld verstoren iedere keer dat we onze smartphone of tablet gebruiken, of zelfs alleen in onze hand houden. We beïnvloeden het ook als we in de buurt komen van een wifi-router, draadloze huistelefoon of zendmast voor mobiele telefonie. Als we ons elektromagnetisch veld beïnvloeden heeft dat effect op ons zenuwstelsel, op onze biologische processen en zelfs op ons DNA. Voor kinderen zijn de effecten nog sterker doordat ze nog volop in ontwikkeling zijn. Een verstoring van ons elektromagnetische veld kan in verband worden gebracht met allerlei gezondheidsproblemen: van slaapstoornissen en hoofdpijn tot aan depressies, ADHD en autisme.
Hippocrates
Omdat we het niet kunt zien, horen of ruiken is lastig voor te stellen dat elektromagnetische velden invloed kunnen hebben. Bovendien kunnen we de effecten van een verstoring van ons eigen elektromagnetische veld meestal niet direct waarnemen of ervaren omdat ze vooral plaatsvinden op het subtiele niveau van biochemische processen in ons lichaam. En daardoor lijkt het beschermen van ons eigen elektromagnetische veld iets wat geen prioriteit heeft, maar niets is minder waar. Hippocrates sprak de wijze woorden:
“Ziekten overvallen ons niet als een donderslag bij heldere hemel, maar ontwikkelen zich uit de dagelijkse kleine zonden tegen de natuur. Als deze zich hebben opgehoopt, breken ze schijnbaar plotseling door”
Uitdaging
De uitdaging waar wij in de 21ste eeuw voor staan is niet de technologie een halt toe roepen en terug gaan naar de jaren ’80: alle ontwikkelingen hebben ons tenslotte ook veel goeds gebracht. De uitdaging zit in het bewust omgaan met deze nieuwe technologieën: we moeten ons bewust worden van de effecten op onze gezondheid en daar op anticiperen. Daarmee moeten we niet wachten tot overheden of instanties ons daartoe aansporen want die hobbelen meestal jaren achter de feiten aan. We moeten daarom zelf aan de slag: voorkomen is immers beter dan genezen. Gelukkig is er veel wat we kunnen doen om ons elektromagnetische veld te beschermen. Zoals de wifi ‘s nachts uitzetten, de mobiele telefoon niet op het lichaam dragen en kiezen voor verbindingen aan draad.
Judith Jobse 