Als een kind breekt…

Gisteravond was er een stille tocht voor Niels. Het jeugdvriendje van mijn zoon die maar 18 jaar mocht worden. Een maand lang werd Niels vermist en werd met man, macht, speurhonden en helikopters naar hem gezocht. Ook Niels zijn vrienden zochten mee: nachtenlang struinden ze langs de uiterwaarden van de Lek op zoek naar een spoor of teken van leven van hun dierbare vriend. Trouw en onvermoeibaar.Hopend op het beste, maar vrezend voor het ergste. Twee dagen voor kerst werd Niels levenloos in de rivier gevonden.

Wat is er nou precies gebeurd? In de landelijke media wordt gesproken over een autistische jongen die van huis weg liep. Punt. Einde verhaal. Maar Niels was veel meer dan dat. Ik leerde hem kennen als kleutertje van twee. Een lief blond jongetje met mooie blauwe ogen die door de gemeenschappelijke achtertuin dartelde. En in de zandbak vriendschap sloot met mijn zoon. Ik zag Niels opgroeien tot een intelligente, fijnbesnaarde jongen die diep en gewetensvol over het leven nadacht. En een intense liefde had voor dieren en de natuur. Iemand om in je hart te sluiten.

Maar ook iemand om je zorgen over te maken. Als je zo zachtmoedig bent en zulke diepe gronden hebt is het lastig om je staande te houden in deze prestatiegerichte en egocentrische maatschappij. Gelukkig had Niels een liefdevol en warm thuis met geweldige ouders en een fijne broer en zus. Een warm nest waar de vrienden van Niels, waaronder mijn zoon, kind aan huis waren.

En toch ging het mis. En niet alleen bij Niels. Afgelopen jaren heb ik meerdere kinderen zoals hij zien breken. Toen de overzichtelijkheid en veiligheid van de basisschool plaats maakt voor de chaotische bijenkorf die middelbare school heet. Waar aanpassen de norm is en zachtmoedige zielen vreemde eenden in de bijt zijn. Omdat ze zich zorgen maken over hoe we omgaan met elkaar, de dieren en de natuur. En ze diep van binnen een weigering en/of onvermogen hebben om zich aan de standaard van onverschilligheid en oppervlakkigheid aan te passen.

School is voor zulke kinderen een plek waar ze moeten zien te overleven. Een survival of the fittest. Als dan ook nog eens de prestatiedruk opgevoerd wordt, kan de druk op hun systeem door alle stress te hoog worden. En kunnen vroeg of laat de stoppen doorslaan. Als er kortsluiting ontstaat komen de etiketjes en protocollen tevoorschijn. Dan is je kind ineens autistisch, depressief of psychotisch. En dan is het niet een falen van het systeem dat het kind niet aan boord kon houden, maar ligt het aan het kind. En denken ouders vervolgens dat er iets mis met hen is omdat ze nooit eerder in de gaten hadden dat hun kind zo was. Cirkeltje rond. Of toch niet?

Ik denk dat kinderen als Niels een signaal zijn. Het zijn de lakmoestesten van de maatschappij. Het verborgen geweten. Deze kinderen hebben bescherming nodig vóórdat het mis gaat. Niet achteraf, als ze met terugwerkende kracht een psychiatrisch etiketje opgeplakt krijgen nadat er kortsluiting is ontstaan. Een label dat de lading bovendien zelden dekt. De behandeling die volgt slaat de plank dan ook vaak geheel of gedeeltelijk mis, waardoor deze hoogbewuste, intuïtieve kinderen alleen nog maar verder breken.

Dat deze kinderen niet bestand zijn tegen de druk en ruwheid van het bestaan is niet abnormaal. Sterker nog, dat wij kunnen functioneren in deze keiharde egocentrische maatschappij waar geld belangrijker is dan schoonheid, goedheid en waarheid is eigenlijk abnormaal. In het gezelschap van gekken is de wijze de gek.

Ik pleit dan ook voor een nieuw hokje. Een hokje met bijbehorende protocollen en diagnostische tools die nodig zijn om dit soort kinderen aan boord te houden.Dat bescherming biedt voordat het mis gaat.Deze kinderen zijn bewuster, ontvankelijker, intuïtiever en gewetensvoller. Om ze passend te krijgen langs de maatschappelijke meetlat moet je ze breken, hun wijsheid dempen, hun licht doven. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Nu was het Niels. Maar het had ook mijn kind kunnen zijn. Of jouw buurjongen, neefje of het vriendje van jouw zoon. Met het overlijden van Niels is de wereld niet zomaar een weggelopen autistische jongen armer. Maar een mooi mens die veel voor de wereld had kunnen betekenen…..

Rust zacht lieve Niels.

Oproep van de ouders van Niels:

Niels was een grote natuurliefhebber.
Hij maakte zich vaak zorgen over het behoud en de bescherming van de dieren- en plantenwereld.
Als u in zijn geest iets wilt bijdragen ter bescherming van deze waarden bent u van harte uitgenodigd om een donatie te doen aan het Wereld Natuur Fonds (WNF).

Rekeningnummer is NL31 RABO 030 0000 030, t.n.v. Wereld Natuur Fonds te Zeist,
onder vermelding van ‘Nagedachtenis Niels Wienberg’

Met Dank,
de familie van Niels