Verslaafd aan ongelukkig zijn: het pijnlichaam

In ons ontwerp als mens zit blijkt ‘iets’ te zitten dat ongelukkig zijn nastreeft. Grote kans dat je verstand je nu zal vertellen dat het onzin is en dat je helemáál niet ongelukkig wilt zijn. Niemand wil toch ongelukkig zijn?!?

Inderdaad streeft ieder mens op zijn of haar manier naar geluk. De basis drijfveren van een mens zijn het vermijden van pijn en het zoeken naar genot. En toch is er een mechanisme in ons dat ongelukkig zijn in de hand werkt. Het mechanisme doet dat door emotionele negativiteit te voeden. Je kan dit mechanisme in jezelf herkennen als de neiging in jezelf om drama’s te maken, muggen door negatieve gedachtenspiralen op te pompen tot olifanten, telkens terugkerende conflicten en zich steeds herhalende pijnlijke gebeurtenissen in het leven. Welke gebeurtenissen dat zijn is afhankelijk van jouw pijnlichaam. Ieder mens heeft zijn eigen favoriete probleemgebied(en). De één moet telkens de conclusie trekken dat zijn relaties niet werken, een ander heeft altijd problemen met werk, weer een ander met geld en vriendschappen en wéér een ander met familie.

Het denken speelt bij het ontstaan van deze problemen een grote rol. Het doet dat o.a. door  jezelf overstuur te denken, jezelf de put in te praten, fatalisme, dat wat gebeurt een negatieve interpretatie te geven, jezelf slachtoffer te vinden van een situatie en/of anderen aan te klagen. En je vervolgens te laten overspoelen door negatieve gevoelens die al deze gedachten opwekken.

Het kan zijn dat je dit mechanisme in jezelf niet herkent omdat je nog de illusie hebt dat alle emotionele negativiteit, drama’s en problemen in je leven ‘echt’ en ‘gerechtvaardigd’ zijn. Dat het anderen zijn die jouw problemen veroorzaken en jou dingen aan doen. Dat het het leven is dat jou niet gunstig gezind is.

Ego:

ik heb gelijk 

de ander doet mij dit aan

En zelfs als je dit mechanisme tot ongeluk wel herkent, en beseft dat je zelf ook een steentje bijdraagt aan de problemen en emotionele negativiteit in je leven, dan nog is het heel moeilijk om die neiging een halt toe te roepen.

Dat het zo moeilijk is om de neiging om drama’s te maken te stoppen komt doordat wij een pijnlichaam hebben. Volgens Eckhart Tolle, de auteur van de bestseller ‘De kracht van het NU’,  hebben wij als mens allemaal een pijnlichaam. Het pijnlichaam is een opeenhoping van oude emotionele pijn in je energieveld. Het is een semi-autonoom energieveld, d.w.z. dat het een onderdeel van ons is, maar dat het ook een bepaalde zelfstandigheid heeft.

Normaal bevindt ons pijnlichaam zich in een soort sluimertoestand: je bent je er dan niet van bewust. En dat is maar goed ook: als je bewust al je emotionele pijn met je mee draagt, dan is het leven geen pretje.  Het pijnlichaam kan een hele tijd uit je bewustzijn blijven: soms sluimert het dagen, meestal weken, maar het kan ook maanden of jaren sluimeren.

Net als andere levensvormen heeft het pijnlichaam ‘voeding’nodig om te overleven.  En het voedsel wat het nodig heeft is energie met een vergelijkbare frequentie. Dat wil zeggen:gelijksoortige emotionele pijn als waar het pijnlichaam uit bestaat. Het pijnlichaam is verzot op emotioneel pijnlijke ervaringen want daar voedt het zichzelf mee. Voor het pijnlichaam is elke emotioneel pijnlijke ervaring bruikbaar als voedsel: daarom gedijt het zo goed op negatief denken en op drama in relaties.

Het actief worden van het pijnlichaam 

Je kan het pijnlichaam ook zien als een beer in winterslaap: een tijdje lang is er geen beer op de weg (letterlijk en figuurlijk ) maar op een gegeven moment wordt hij hongerig wakker.

Dat ontwaken van het hongerige pijnlichaam kan je op twee manieren waarnemen: als je alleen bent of als je samen met anderen bent.

Als je alleen bent:

Als je alleen bent en je hebt een goed lichaamsgevoel, merk je dat een gevoel van onbehagen zich meester van je maakt. Net was alles nog goed, maar ineens krijg je een zwaar gevoel, een verdrietig gevoel, een onbehaaglijk gevoel, een negatief gevoel. Het kan ook beginnen als een puur fysieke reactie, als een arrousel, doordat je zonder dat je het weet getriggerd werd door ‘iets’. Er bekruipt je een gevoel van onraad, van ‘er is iets mis’. Je hart bonst en het zweet breekt je misschien uit. Hoe dan ook, het is alsof een donkere wolk je bewustzijn binnentrekt. Het gevoel van onbehagen kan eerst licht aanwezig zijn, maar als snel groeit het gevoel en komt er een stroom van automatische negatieve gedachten op gang. Het stemmetje, je meereizende sportcommentator die zich voor jou uitgeeft, begint te klagen, te fantaseren (het is dol op rampscenario’s), te beschuldigen, verwijten te maken. Door die gedachten neemt je gevoel van onbehagen toe en kun je verdrietiger, bozer of angstier worden  en kun je voelen dat de energie in je niet vrijelijk meer kan stromen. Je kan je lichaam letterlijk voelen verkrampen. Die gevoelens versterken op hun beurt weer de stem in je hoofd vol met negatieve gedachten. Als je niet een goed lichaamsgevoel hebt kan het zijn dat je het binnentrekken van een negatief energieveld niet opmerkt, maar dat het eerste wat je opmerkt je negatieve gedachten zijn.

Als je samen met anderen bent

Als je met anderen samen bent als het pijnlichaam honger heeft en je bent je bewust van het pijnlichaam, dan kun je merken dat het pijnlichaam met mes, vork en slab om klaar zit om in te haken op iets dat gezegd, gedaan of waargenomen wordt. Misschien kun je zelfs waarnemen dat je aanstuurt op drama. In de meeste gevallen ben je je hier echter niet van bewust.

Alle pijnlichamen reageren op triggers. Een trigger is ‘iets’ in het hier-en-nu dat als symbool dient van een oude emotionele pijn. Als je getriggerd bent reageer je op een automatische manier: oude manieren van denken, voelen en doen worden geactiveerd. Je hebt dus geen vrijheid in je manier van denken, voelen en reageren. Triggers kunnen bepaalde situaties zijn of bepaalde dingen die mensen doen of zeggen. Het pijnlichaam dat klaarstaat om te gaan eten kan zelfs het onbeduidenste als trigger gebruiken: iets dat iemand zegt of doet, een stembuiging, een manier van kijken, een gebaar, een liedje…Ook gedachten kunnen als trigger dienen. Op nog onbewuster niveau kan zelfs de kleur behang, een ding of een geur als trigger dienen.

Op het moment dat je getriggerd wordt merk je dat het pijnlichaam met kracht je bewustzijn binnentrekt: in een split second wordt je overspoeld door moeilijke en pijnlijke gevoelens. Je voelt je lichaam verkrampen en/of je voelt een stoot adrenaline door je heen golven als je boos wordt, of je voelt alle energie uit je wegtrekken als je verdrietig wordt. Hoe dan ook: het binnentrekken van het pijnlichaam in je bewustzijn heeft heftige fysieke gevolgen. Deze worden direct gevolgd door een stroom van negatieve gedachten, die de heftigheid van de gevoelens versterken. Het is alsof een grotere macht het even van je overneemt Je wordt volledig meegesleurd door de gedachten en gevoelens van het moment en je reacties die hier het gevolg van zijn lijken volledig automatisch te gebeuren. Niet zelden reageer je dan op iemand of op een situatie op een manier waar je later  spijt van krijgt. “Ik was mijzelf niet’ of “ik weet niet wat mij bezielde’ zijn dingen die je jezelf later tegen iemand hoort zeggen. Voor het pijnlichaam is elke emotioneel pijnlijke ervaring bruikbaar als voedsel: daarom gedijt het zo goed op negatief denken en op drama in relaties.

Als je je bewust gaat worden van je pijnlichaam ontdek je waar je triggers liggen.Sommige pijnlichamen reageren maar op één soort trigger of situatie. Er zijn ook pijnlichamen die op meerdere triggers en situaties reageren. In alle gevallen hebben de triggers te maken met thema´s die in de jeugd pijn hebben veroorzaakt. En door het actief worden van het pijnlichaam bij een trigger in het hier-en-nu die te maken heeft met die thema´s , blijft de pijn uit het verleden geactiveerd en in het hier en nu in stand gehouden. Het kan zelfs zo zijn dat door de heftige reacties in het hier-en-nu de pijn uit het verleden alleen maar versterkt wordt en het pijnlichaam groeit.

Of je nu alleen bent of met anderen: als het pijnlichaam actief wordt functioneert het als een soort psychische parasiet en zuigt het degene die een ‘aanval’ heeft van het pijnlichaam helemaal leeg. Na een hongeraanval van het pijnlichaam blijft je organisme leeg en uitgeput achter.

Praktijkvoorbeeld van een actief het pijnlichaam.

Toen ik voor het eerst kennismaakte met het pijnlichaam en haar verslaving aan ongelukkig zijn, ging er een schok van herkenning door mij heen. Ik weet nog dat ik tijdens een eerdere relatie constateerde dat het wel leek alsof ik meer ‘alive’ was, meer present was en intenser leefde als er drama’s en emotionele pijn waren. Hoewel ik het aan de ene kant verschrikkelijk vond dat er ruzies en spanningen waren en ik niets liever wilde dan vrede en harmonie, ervoer ik ook dat er ‘iets’ in mij was wat het ook wel lekker vond die spanning en dat drama. Na de spanning en drama leken mijn zintuigen weer scherper te werken en was er weer meer hunkering, verlangen naar en liefde voor mijn toenmalige partner. Ik ervoer dat er ‘iets’ in mij was dat  gedijde op melancholie, negativiteit en drama’s. Momenten van rust en harmonie duurden nooit lang in die relatie..De rust kon op twee manieren verstoord worden: of ik werd vanuit het niets overvallen door een onbehaaglijk gevoel of er gebeurde ‘iets’ in mijn relatie waardoor ik dan zo getriggerd werd dat ik werd overspoeld door een golf van negatieve gevoelens en gedachten. Bij mij begon het meestal met een onbehaaglijk gevoel dat mij overviel, zomaar vanuit het niets. Ik kon bijvoorbeeld in een prima bui zijn en dan ‘ineens’ was het er: een onbehaaglijk gevoel. Meestal eerst heel licht maar op een gegeven moment werd dat onbehaaglijke gevoel zo sterk en aanwezig dat het mijn aandacht op ging eisen. Ik nam mijn opgekomen onbehaaglijke gevoel altijd uiterst serieus, want er moest een reden zijn waarom ik mij zo voelde. Onbehaaglijke gevoelens komen toch niet vanuit het niets? Ik maakte dan contact met het gevoel en al heel snel waren er negatieve gedachten die aanhaakten bij het gevoel. En die gedachten versterkten weer het gevoel en het sterker wordende negatieve gevoel versterkte weer de negatieve gedachten. En zo kwam ik in een negatieve spiraal terecht van voelen, denken, voelen, denken. Het kon zo maar gebeuren dat mijn partner s’morgens een opgewekte vrouw achter liet, maar dat hij een emotioneel, negatief, depressief exemplaar aantrof als hij weer thuiskwam, dat met hem wilde praten en vol zat met aanklachten. En meestal snapte hij er niks van waar al die negativiteit en emoties zo ineens vandaan kwamen. En door zijn in mijn ogen niet begripvolle reactie voelde ik mij onbegrepen en niet gezien en dan was het drama compleet.

Bij het pijnlichaam wekken gevoelens gedachten op

Bij het pijnlichaam is het mechanisme van gedachten die gevoelens opwekken omgedraaid, tenminste, in het begin. Onbehaaglijke gevoelens kunnen wel degelijk uit het niets komen; er hoeft niet per sé iets aan vooraf te zijn gegaan. Het is mogelijk dat je zomaar ineens overvallen wordt door bijvoorbeeld gevoelens van somberheid. Je zou kunnen zeggen dat ons pijnlichaam dan is ontwaakt en ons bewustzijn binnentrekt. Wij kunnen die moeilijke gevoelens die vanuit het niets komen niet zien voor wat het is: het pijnlichaam dat ontwaakt, oude emotionele pijn die geactiveerd is.

Wij zijn ervan overtuigd dat gevoelens veroorzaakt worden door ‘iets’ , dat gevoelens niet ‘zomaar vanuit het niets komen’. Daarom springt ons denken erin. Het denken gaat keihard aan de slag om te onderzoeken waar dat gevoel ineens vandaan komt. Je denken gaat mentaal bewijsmateriaal zoeken bij de gevoelens die je overvallen. En deze bewijzen zullen ook altijd gevonden worden: de stem in je hoofd zal heel wat bewijsmateriaal aan weten te dragen. In de vorm van gebeurtenissen, dingen die anderen gezegd of gedaan hebben of van wat jij zelf gezegd of gedaan hebt. Het denken kan zichzelf vragen gaan stellen als ‘misschien ben ik toch minder blij met de situatie dan ik dacht’ of ‘waarom moet mij dit altijd overkomen’. Ook kunnen angstgedachtes aan situaties in het verleden die je koste wat het kost wil vermijden de kop opsteken. Kortom: je denken maakt overuren. Het denken is energie en het pijnlichaam voedt zich met de energie van je negatieve gedachten. Gevoelens uit het pijnlichaam krijgen al snel controle over het denken en als je denken eenmaal in de macht van het pijnlichaam is, wordt je denken negatief.

En op het moment dat je je helemaal identificeert met de stem in je hoofd en je al deze verdraaide gedachten gaat geloven, is dat het begin van drama’s en ellende. Je reacties en gedrag zijn dan niet meer adequaat en ‘gezond’, maar het resultaat van verdraaide gedachten, tunnelvisies, opgeblazen gevoelens en verkeerde voorstelling van zaken. Andere mensen reageren hier dan weer op en voor je het weet ben je weer getracteerd op eenzelfde soort emotionele pijn als waar je pijnlichaam al vol mee zit.

Praktijkvoorbeeld van een hongerig pijnlichaam

Toen ik jaren terug voor het eerst had gelezen over het pijnlichaam kon ik het nog  niet zo goed doorgronden hoe het werkte.Ik kreeg echter binnen een paar uur een demonstratie van mijn pijnlichaam toen ik een telefoongesprek had met de man met wie ik op dat moment nog niet zo lang een relatie had. Omdat we zo een 80 kilometer uit elkaar woonden belden we elkaar elke avond op op de dagen dat we niet samen waren. Ik was die dag in een buitengewoon goed humeur en ik voelde mijn liefde voor mijn vriend door elke vezel in mijn lichaam stromen. We hadden een heel fijn gesprek en toen gebeurde het: hij vertelde mij dat hij de komende twee dagen dat hij vrij had van zijn werk niet bij mij langs zou komen omdat hij wat tijd voor zichzelf nodig had. Binnen een honderdste van een seconde voelde ik mijn lichaam verkrampen, zwaar worden en voelde ik een enorme ondefineerbare emotionele onweersbui binnendrijven. En dat voordat ik uberhaupt een gedachte over mijn vriends opmerking had gehad. En dat was voor mij een nieuwe ervaring: ik dacht namelijk altijd dat als een gevoel mij overviel, dat er altijd een gedachte, desnoods heel zachtjes, onmerkbaar op de achtergrond aan vooraf was gegaan.. Ik probeerde rustig te blijven en luisterde naar wat mij vriend mij te vertellen had:  dat het niks met mij te maken had, dat hij mij een geweldige vrouw vond en dat hij mij miste, alleen dat hij merkte dat hij nog niet helemaal hersteld was van een griep en dat hij daarom graag even wat tijd voor zichzelf wilde. Een beter tegengif dan zijn liefde en geruststelling had hij mij niet kunnen geven, maar het mocht niet baten: mijn pijnlichaam was actief geworden en een automatische stroom van negatieve gedachten stroomde mijn bewustzijn binnen. Het was alsof er iemand op een ‘repeatknop’ had gedrukt: de gedachten die ik dacht waren gedachten die ik in vroeg of laat in al mijn relaties had gedacht. “Hij vind andere dingen blijkbaar belangrijker dan mij”, “De lol begint er zeker af te raken” en “ Toen hij verliefd was wilde hij nooit alleen zijn”. Deze gedachten cirkelden door mijn hoofd als een stel gieren boven een prooi en de emotionele en fysieke pijn en verkramping werden steeds groter. Ik voelde een krop in mijn keel komen en een intens verdriet maakte zich van mij meester.  Ik observeerde in mijzelf wat er gebeurde: de steeds toenemende pijn in mijn lichaam, het verdriet, de stroom automatische gedachten en de neiging om mij in die stroom te laten meezuigen. Het voelde alsof ik mij met man en macht aan een boom moest vastklampen om niet het hart van een orkaan ingezogen te worden. Ik vertelde mijn vriend wat er gaande was: dat er een invasie in mij was van oude emotionele pijn die geactiveerd werd met de bijbehorende gedachten, maar dat dat niet ‘ik’ was. Dat onderscheid maken tussen dat wat er in mijn lichaam en mijn gedachten gebeurde en mijzelf bleek wonderlijk te werken. Het gevoel en de gedachten woedde nog even door, maar al snel nam het af, als een storm die ging liggen. Het was net alsof het pijnlichaam voelde dat er geen eer aan de situatie te behalen was en met zijn staart tussen zijn benen afdroop. Ik was blij dat het aan het wegtrekken was en wist ook dat als ik mij in dat emotionele en mentale geweld had laten zuigen, dat wij nog uren aan de telefoon hadden gezeten en misschien nog dagen een staartje van de verstoring van het evenwicht hadden gevoeld.

 Als pijnlichamen elkaar ontmoeten

Op een paar verlichte exemplaren na heeft ieder mens een pijnlichaam. Deze pijnlichamen, wat semi-autonome energievelden zijn, nemen we (on)bewust van elkaar waar. Door familieopstellingen van Bert Hellinger is het mij duidelijk geworden dat wij meer nog dan te reageren op wat iemand zegt of op iemands nonverbale communicatie wij reageren op elkaars energieveld.

Als iemand een heel zwaar en actief pijnlichaam heeft, veel actiever en zwaarder dan dat van jou, kan het zijn dat je je niet prettig voelt in het gezelschap van die persoon of dat je die wilt vermijden. Andere mensen met een soortgelijk zwaar en actief pijnlichaam kunnen in de energie van het pijnlichaam van de ander gaan meetrillen waardoor er een grote kans is dat er drama’s ontstaan: ruzies, scheldpartijen, fysiek geweld.

Ook bij je partnerkeuze kan het pijnlichaam een rol spelen. Je kan je als een magneet aangetrokken voelen tot mensen van wie je onbewust aanvoelt dat ze je nog meer van hetzelfde soort pijn kunnen geven als je in je jeugd hebt ervaren. Een relatie kan een soort onbewust gesloten verbond zijn waarbij twee verschillende pijnlichamen elkaar telkens activeren en daardoor voeden. Je zou kunnen zeggen dat de triggers op elkaar aansluiten. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat je telkens op mannen of vrouwen valt die op één of andere manier oude pijn uit je jeugd weer activeren. Hoe vaak hoor je niet verhalen van vrouwen wiens vader aan de drank was, wat ze als vreselijk ervoeren, maar dat ze toch met een alcoholist thuis komen? Of dat mensen mishandeld zijn en een partner aantrekken die hetzelfde doet? Het kan ook om veel minder schrijnende gevallen gaan, zoals in het voorbeeld hier onder.

Praktijkvoorbeeld van pijnlichamen die elkaar ontmoeten

Monique had een vader die veel afwezig was voor zijn werk en vanwege zijn grote hobby autoraces. Als haar vader wel thuis was zat hij vaak ‘op zijn eiland’, zoals haar moeder dat noemde. Als ze aandacht van hem kreeg was het meestal omdat ze iets niet goed had gedaan of haar cijfers op school te matig waren in zijn ogen. Wat zij als kind miste was haar vaders emotionele aanwezigheid, positieve aandacht én emotionele steun. Monique voelde zich als kind verraden door het feit dat haar vader zo weinig thuis was en zo weinig aandacht voor haar had. Ze kon zich niet voorstellen dat er iets in de buitenwereld leuker kon zijn dan zij, haar moeder en twee andere zusjes. Haar conclusie als kind was dat andere mensen en situaties  blijkbaar belangrijker waren voor haar vader en dat was een pijnlijke conclusie. Hoe Monique ook haar best deed, ze kreeg zelden de aandacht die ze hoopte te krijgen. Op één of andere manier ontwikkelde Monique in haar leven een zesde zintuig voor mannen die haar pijnlichaam konden activeren en versterken. Wat ze wilde was een man die haar emotioneel kon steunen, die mij veel aandacht kon geven en die ‘aanwezig’is. Maar waar zij altijd als een blok voor viel waren zelfstandige types, die in hun gedrag  hun prioriteit bij hun werk of passies hadden liggen en die daar meestal ook in hun gedachten erg door in beslag werden genomen. Tot het moment dat Monique ging samenwonen ging het meestal goed, maar op het moment dat het vertrouwen in elkaar toenam en de maskers afgingen begon het gevecht. Monique werd getriggerd door het ervaren van te weinig ‘aanwezigheid’, steun en aandacht en haar  drama was die van het arme meisje met de goede intenties die op plek nummer zoveel staat in het leven van de man waar ze zoveel liefde aan wil geven, maar die het niet kan ontvangen. Het drama van de ander was die van de arme man met de goede intenties die, wat hij ook deed, het toch nooit goed kon doen en die moest vechten voor zijn ruimte omdat die anders door zijn claimende veeleisende vrouw-vriendin zou worden opgeslokt.De  pijnlichamen van Monique en haar partners werden steeds actiever en door alle drama´s steeds beter doorvoedt, waardoor krachtiger. Op het laatst was het in al haar relaties zo alsof ze in een continue getriggerde toestand rondliep en het pijnlichaam zelden leek te slapen.  De relatie was verworden tot een strijdtoneel. En daar waar ze niet openlijk het conflict aanging, voedde ze haar  pijnlichaam met malende negatieve gedachten en hele interne dialogen waarin haar partner werd beschuldigd, ze verwijten maakte, fantaseerde etc. Ze kon haar partner niet meer helder zien en hij haar niet meer: ze waren compleet verdwaalt in drama en het pijnlichaam werd zo zwaar dat één van tweeen het strijdtoneel verliet..

Het voordeel van een zwaar pijnlichaam

Waarom trekken mensen met een bepaald pijnlichaam elkaar aan? Of waarom lijken wij telkens in situaties terecht te komen die ons pijnlichaam versterken? Waarom is dat het ontwerp van de mens?

Als wij getriggerd worden, dan staat onze reactie qua denken en ongelukkige gevoelens vaak niet in verhouding tot de schijnbare oorzaak ervan. Met andere woorden: het is een overdreven reactie. Vaak heb je dat zelf niet zo in de gaten, maar is dat wel hoe anderen er tegenaan kijken. Iemand met een zwaar pijnlichaam vindt gemakkelijk redenen om boos, verdrietig, geschokt, verontwaardigt, gekwetst, gefrustreerd of angstig te zijn. Situaties en gebeurtenissen die de één nauwelijks raken en waar hij zijn schouders voor op zou halen, of niet eens zou opmerken, wordt voor de ander een oorzaak voor intens ongelukkig zijn. Natuurlijk zijn deze situaties en gebeurtenissen niet de werkelijke oorzaak van het ongelukkig zijn; ze dienen alleen als trigger en brengen oude opgestapelde emoties en gevoelens weer tot bloei. Het pijnlichaam kan weer aanschuiven en genieten van een overheerlijk maal bestaande uit ongelukkige gevoelens en negatieve gedachtes.

Het pijnlichaam en het ego zijn nauw aan elkaar verwant. Eckhart Tolle schrijft hierover in zijn boek `Een nieuwe aarde`:

`Ze hebben elkaar nodig. De interpretatie van en reactie op de gebeurtenis of situatie die als trigger dient vinden dan plaats door het filter van een zwaar emotioneel ego. Dat wil zeggen dat de gebeurtenis ervan totaal verminkt wordt. Je kijkt naar het heden door de ogen van het emotionele verleden in je. Met andere woorden: wat je ziet en ervaart zit niet in de gebeurtenis of situatie maar in jou. In andere gevallen als het wel in de situatie of gebeurtenis zit, versterk je het door je reactie. Deze reactie, deze versterking, is wat het pijnlichaam wil en nodig heeft, waar het zich mee voedt.´Uit: Een nieuwe aarde, Eckhart Tolle, blz 137

Wat zou de zin hiervan zijn dat het pijnlichaam in stand wordt gehouden, of zelfs nog beter doorvoed raakt? Waarom moet oude emotionele pijn uit het verleden telkens weer in het heden tot leven worden gewekt?

Volgens mij is het doel van het versterken van het pijnlichaam dat je leven en of relaties steeds meer uit balans en verstoord raken en jij steeds ongelukkiger wordt. Tot de dag dat je zo ongelukkig bent geworden en je leven zo ontwricht dat het ondraagelijk is voor je. Het kan zijn dat je lichaam zoveel stress heeft gekregen door het voortdurende bombardement van stresshormonen door je verwrongen gedachten en heftige emoties dat het ziek is geworden. Het kan ook zijn dat je één of andere psychische stoornis hebt opgelopen. Hoe dan ook kan het pijnlichaam zo zwaar worden, je leven zo ontwricht en kan je zo je buik vol hebben van alle drama´s dat je besluit DIT WIL IK NIET MEER!!!!

Je wilt een eind maken aan die negatieve gedachtes, aan de stress, aan die telkens opgewekte staat van opperste paraatheid, aan het ongelukkig zijn, aan die moeilijke en pijnlijke emoties die je telkens in hun greep hebben.

En dan pas, als je het écht niet meer wilt en er écht geen enkele uitweg meer is zoals je ongeluk op een ander afschuiven en in de slachtofferrol volharden, kan je ontwaken beginnen. Dan kun je je  bewust gaan worden van wie je écht bent. En dat begint met het ontdekken wie je niet bent: je bent niet je gedachten, niet je gevoelens en niet je wilsimpulsen. En langzaamaan kun je een glimp opvatten van wie je wél bent; een ruimte, bewustzijn, waarbinnen die gedachten, gevoelens en wilsimpulsen verschijnen.

Het pijnlichaam uithongeren

De beste manier om het pijnlichaam zijn greep op jouw leven te laten verliezen is het uithongeren. Je hongert je pijnlichaam onder andere uit door zelfobservatie. Zelfobservatie voorkomt dat je in je gevoelens en gedachten duikt en  je jezelf erdoor mee laat slepen. Doordat je je gedachten ziet zónder dat je ze verder gaat denken en je je gevoelens voelt zónder dat je je er door mee laat slepen of er conclusies aan gaat verbinden voorkom je dat het pijnlichaam gevoed wordt.

Zelfobservatie zorgt er ook voor dat je niet in de valkuil stapt dat je gaat denken ‘ik mag dit of dat niet denken en/of voelen’ en dat je energie gaat steken in het niet meer hebben van bepaalde gedachten en gevoelens. Proberen bepaalde gedachten als het ware te ‘deleten’ is gedoemd te mislukken. Dit komt doordat jouw gedachten helemaal niet ‘van jou’ zijn!!!. Je bent er helemaal geen eigenaar van! Een heel simpel testje om dat te bewijzen is als volgt: probeer maar eens een minuut lang niks te denken. Dat zal je niet lukken; je kunt je gedachten niet stoppen. Dit geeft al aan dat jij er niet de eigenaar van bent. Want als jij er wat over te zeggen zou hebben gehad, dan had je je gedachten gewoon op de seconde af een minuut lang stil kunnen zetten. Maar wat je ook zal proberen: je gedachten blijven gewoon doorratelen. Je kunt je gedachten niet stoppen.

Je bent dan ook niet je gevoelens of gedachten; je gevoelens en gedachten komen ‘door jou heen!’Je zou jezelf kunnen zien als een ruimte waar je gevoelens en gedachten in verschijnen. Die ruimte dat is het bewustzijn. Je zou het bewustzijn kunnen vergelijken met een filmdoek en je gevoelens en gedachten met de film. Jij bent het filmdoek, niet de film!

Door een onderscheid aan te brengen tussen wie je in essentie bent (Zelf, het filmdoek, bewustzijn) en je gevoelens en gedachten (de film) ontstaat er een afstand tussen jou en je gedachten en gevoelens. Als je jezelf observeert dan ben je als een getuige die kijkt naar wat er zich allemaal binnenin je ruimte afspeelt. Dat je in staat bent om je gedachten en gevoelens te observeren is het tweede bewijs dat jij niet je gevoelens en gedachten bent. Om je ergens bewust van te kunnen zijn, moet je iets anders zijn dat dat waar je je van bewust bent. Een kopje bijvoorbeeld kan zich niet bewust zijn van zichzelf. Een kopje kan alleen gezien worden door iets buiten het kopje. Oftewel: er is alleen maar observatie mogelijk als er ‘iets is dat ziet”’(de getuige) en ‘iets dat gezien wordt’.

Door zelfobservatie kun je je bewust zijn van je gevoelens en gedachten, zónder dat je je daarmee identificeert/verbindt. Zodra je je identificeert met gedachten en gevoelens die zich in jouw ruimte tonen, verengt die ruimte zich tot die éne gedachte, dat éne gevoel en verlies je het contact met Zelf.

Op het moment dat je het pijnlichaam voelt binnentrekken in de ruimte die jij bent en je de gedachten waarneemt die daar automatisch op volgen zónder je daar mee te identificeren of te verbinden, voorkom je dat er drama ’s ontstaan. Het zorgt ervoor dat het pijnlichaam zich niet verder kan voeden en laven aan die drama’s en aan steeds negatiever en krachtiger wordende gedachten. Als je negatieve gedachten geen wortel kunnen schieten, zal het pijnlichaam onverrichter zaken zichzelf terugtrekken.  Net als dat gieren ophouden met rondcirkelen als je de prooi weghaalt. En wie was die prooi? Jijzelf.

In de tijd van de Trojaanse oorlog kwamen veel zeelui om als ze voorbij het eiland van de Sirenen voeren. Deze machtige, vrouwelijke krijgers lokten hun slachtoffers met hun verleidelijk gezang. De zeelui zochten hun vrouwelijk tegenpool en konden niet voorkomen dat ze  naar het eiland toe wilden. Hun schepen sloegen op de nabijgelegen rotsen te pletter, waarna de Sirenen hen aanvielen en korte metten met hen maakten.Odysseus was op de hoogte van die gevaren die hen bedreigden, en omdat hij langs het eiland moest varen, bedacht hij een plan. Hij sloot de oren van zijn roeiers toe met was, zodat ze de verleidelijke muziek niet konden horen en dus het schip niet in gevaar konden brengen. Hij liet zich aan de mast binden, zodat hij het verleidelijke gezang wel kon horen, zonder op de rotsen te pletter te slaan. Volgens ons is de mast van het schip het Zelf, de ervaring dat je aan de mast vastgebonden bent, het gevoel dat je geaard of gegrond bent in je eigen kern, zodat je door de vreemde krachten van até-verontrustende gedachten, overweldigende gevoelens of pijnlijke gewaarwordingen- niet uit je koers wordt geslagen. Te pletter slaan op de rotsen vertegenwoordigt het feit dat je ten prooi valt aan vreemde krachten en de band met het Zelf verliest. Wie aan de mast gebonden is, kan de stemmen horen en de gevoelens hebben, zonder op de rotsen te pletter te slaan. Zo ontwikkel je het vermogen tot zelfobservatie, ook wel de Getuige genoemd. Wie zijn eigen gedachten, gevoelens en gewaarwordingen met enige onthechtheid kan gadeslaan, kan ze volledig ervaren, zonder dat ze het overnemen.Als je niet weet hoe je getuige moet zijn, wordt de psyche overspoeld door de emoties van het moment, je identiteit wordt erdoor gekleurd, ja, zelfs bezoedeld. Een partiële, tijdelijke ervaring geeft je het gevoel dat deze de hele persoon overneemt. Dan zeg je: “ik ben depressief’en niet ‘ik voel depressiviteit’ of ‘ik deug niet’en niet ‘Hier ben ik niet echt goed in’.

Als je hebt geleerd hebt om getuige te zijn, kijk je naar de emoties  van het moment. Je identiteit blijft helder en wordt niet door de voorbijgaande verschijnselen gekleurd….. Getuige zijn geeft een gevoel van ruimte in de geest, waardoor je de emoties die toeslaan beter aankunt…. Om jezelf aan de mast te kunnen binden heb je een touw nodig., een oefening die je met het Zelf verbindt. Wij raden je aan daarvoor de ademhaling te gebruiken. Uit: Omgaan met je schaduw” van Conny Zweig en Steve Wolf.

 Je zal merken dat het pijnlichaam beetje bij beetje aan kracht en greep zal verliezen als je leert jezelf te observeren. Als je de gekte van je eigen denken in leert zien. Als je jezelf niet identificeert met je gevoelens en gedachten. Als je bij elke keer dat je getriggerd wordt, kunt inzien dat de situatie in het hier-en-nu een symbool is voor een (pijnlijke) situatie in het verleden. Je kan jezelf dan ook telkens als je getriggerd wordt afvragen: “aan wie of wat in het verleden doet deze pijn mij denken?” De meeste pijn in het hier en nu heeft een parallel in het verleden. Als je die parallel in het verleden hebt ontdekt, dan zal dat je helpen om je niet door bepaalde gevoelens en gedachten in het hier en nu mee te laten slepen omdat je beseft dat het een oude grammafoonplaat is die aan het afdraaien is.

Als een uitgehongerde beer zal het pijnlichaam steeds minder kracht hebben om te jagen en uiteindelijk zal er van het pijnlichaam niet meer overblijven dan een flauw aftreksel van wat het was.

Slechts een enkeling kan zich helemaal van zijn pijnlichaam bevrijden: de rest van de mensen blijft zijn hele leven onderweg. Af en toe zal het pijnlichaam je verassen met een hongeraanval, en soms zul je er door meegesleept worden. Maar door je toenemende bewustzijn zul je steeds eerder in staat zijn om zo een invasie van je pijnlichaam te onderscheiden en er uit te stappen.